چکیده واقع گرایی مفهوم پیچیده ای است که تعریف آن با آن چه در ذهن عموم وجود دارد، متفاوت است. در واقع گرایی علاوه بر نمایش و انعکاس واقعیت به شکل توجه به جزئیات عینی، هنرمند به صورت آگاهانه به کشف روابط علّی و معلولی پدیده ها می-پردازد که خود این امر باعث می شود طیف وسیعی از هنرمندان با شیوه های اجرایی مختلف در این حوزه قرار گیرند. در این پایان نامه کوشش شد تا واقعگرایی در نگارگری عصر صفویه مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد. در هنر نگارگری ایرانی توجه هنرمند همواره معطوف به عالم مثال بوده است. این گرایش در دوره صفویه کم رنگ تر شد و همین امر یکی از عواملی بود که نگارگری را به زندگی روزمره و انعکاس واقعیات عینی نزدیک نمود. عامل دیگری که سبب این نزدیکی شد؛ کم شدن حمایت هنرپروران در مقاطعی از این عصر می باشد که به تدریج و به اجبار نگارگری را از هنری که در خدمت دربار بود؛ به میان مردم عادی آورد. نگارگر عصر صفویه با تأثیر از ادبیات آن روزگار که در حال تغییر و تحول بود، تجربه های تازه ای را کسب نمود که این تجربه ها به تدریج واقع گرایی را وارد این هنر نمود. سنت شکنی های بهزاد و رضا عباسی در تحول هنر نگارگری ایرانی وگرایش آن به سمت واقع گرایی نقش بسزایی ایفا نمود و این هنر را از حالت قراردادی اش خارج ساخت. این پایان نامه بر اساس روش تحقیق توصیفی– تحلیل محتوا صورت پذیرفته و تنظیم شده است و گردآوری اطلاعات به شیوه کتابخانه ای و روش مشاهده ای انجام شده است.