موضوع اصلی این رساله مطالعه ی روابط قراردادی ناشی از قراردادهای سرمایه گذاری مشترک وبیع متقابل وبررسی آنها از حیث موضوع انتقتل تکنولوژی است.به همین منظور این رساله را به سه بخش تقسیم کرده ایم. فصل اول بیان کننده ی انواع مختلفی از قراردادهای سرمایه گذاری مشترک باتاکیذ بر برخی ساختار های متداول وحقوق و تعهدات مندرج در این قراردادها برای طرفین است. فصل دوم بررسی قراردادهای بیع متقابل است ،که بدین منظور به بررسی انواع قراردادهای تجارت متقابل و ساختار ها و مفاهیم قانونی مورد نیاز برای پاسخ گویی به مسئله انتقال تکنولوژی پرداخته ایم.درفصل سوم نیز به عنوان نتیجه گیری رساله به بررسی ضوابط انتقال تکنولوژی پزداخته شده است.گرچه در این رساله سعی شد که مزیت های استفاده از قراردادهای سرمایه گذاری مشترک بیان گرددوهمین طور بیان شد که این نوع از قرارداد ها دارای حقوق وتعهداتی در زمینه ی انتقال تکنولوژی هستند واحتمال دستیابی کشور میزبان به تکنولوژی مناسب را افزایش می دهد، که موید فرضیه ی اصلی این رساله است؛ولی ناگفته نماند که، می بایست زیرساختهای قانونی لازم برای استفاده از این شیوه ها موجود باشد. گرچه انتقال تکنولوژی در قراردادهای سرمایه گذاری مشترک وبیع متقابل جنبه ی ثانویه وحد اقلی دارد، ولی استفاده از همین حداقل ها می تواند نقشی هر چند اندک در دستیابی به اهداف تعیین شده در سند چشم انداز بیست ساله داشته باشند.که اثبات فرضیه ی دوم رساله است.استفاده از ساختار مناسبی که بتواند این نیاز را بهتر مرتفع کند ،نیاز مند دقت در ساختار های کاربردی، در ایران ودر سطح بین الملل واستفاده از موفق ترین آنهاست.دقت در نقاط ضعفی مانند کوتاه بودن زمان اجرای قرارداد و سایر مواردی که به تفصیل اشاره شده است، در قراردادهای بیع متقابل که خود تمایل شرکت سرمایه گذار را به انتقال تکنولوژی بالاتر کاهش می دهد.که مثبت فرضیه ی سوم این رساله است.برخورد سرمایه ای از سوی شرکت های صاحب سرمایه ونگاه به تکنولوژی به عنوان عامل برتری در سطح بین الملل نیز عامل دیگری خواهد بود تا فرایند انتقال تکنولوژی با چالش مواجه باشد.