چکیده پژوهش حاضر عوامل موثر بر آمادگی یادگیری خود راهبر را بین دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه پیام نور مرکز تهران مورد بررسی قرار می دهد. سپس نتایج این سنجش را با نتایج به دست آمده از یکی از دانشگاههای حضوری که در اینجا دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال می باشد مورد مقایسه قرار می دهد. برای جامعه آماری از کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی مرکز تهران که در نیمسال دوم سال تحصیلی 89-1388 مشغول به تحصیل بوده اند استفاده شد. به کمک جدول مورگان و بهره گیری از روش نمونه گیری طبقه ای ، از بین پنج گروه تحصیلی در دانشگاه، گروههای نمونه انتخاب شدند. با توجه به تعداد دانشجویان در هر گروه آموزشی، نمونه ای متناسب با حجم آن گروه انتخاب شد. حجم نمونه انتخابی پس از گرد کردن نسبت نمونه اخذ شده از هر گروه 321 نفر است که 222 نفر آن زن و 99 نفر آن مرد می باشند به همین تعداد نیز از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال نمونه در نظر گرفته شد. میان اعضای نمونه پرسشنامه سنجش میزان آمادگی خود راهبری در یادگیری فیشر و همکاران (2009) که حاوی 40 گویه بوده است توزیع گردید. داده های خام به کمک نرم افزار اس پی اس اس و آزمونهای همبستگی پیرسون، آنووا و توکی مورد تحلیل و نتیجه گیری قرار گرفتند. نتایج نشان داد در محورهای خود مدیریتی و رغبت دریادگیری تفاوت معنی داری بین دانشجویان دو دانشگاه وجود دارد، اما در محور خود کنترلی و در میزان آمادگی کلی یادگیری خود راهبر بین دانشجویان دو دانشگاه تفاوت معنی داری دیده نشد. بین جنس، سن، ترم تحصیلی دانشجو، معدل ترم قبل با میزان آمادگی خود راهبری در یادگیری همبستگی مثبت وجود دارد. با نگاهی به مقادیر علامت در محور های خودمدیریتی، رغبت یادگیری و خودکنترلی، مشخص شد. عامل سن بر محورهای خودمدیریتی و خودکنترلی موثر است اما بر رغبت یادگیری تأثیری مشاهده نشد. آزمون توکی نشان داد میانگین نمره خودمدیریتی در گروه علوم انسانی به طور معنی داری بیشتر از سایر گروههای تحصیلی است، اما بین سایرگروههای تحصیلی(علوم پایه، فنی-مهندسی، کشاورزی وهنر) تفاوت معنی داری مشاهده نشد. می توان از نتایج این پژوهش جهت سنجش میزان آمادگی خود راهبری دریادگیری دانشجویان رشته های مختلف تحصیلی و در دانشگاههای مختلف که از شیوه های آموزشی متفاوتی استفاده می کنند جهت انجام پژوهشهای گوناگون و درنهایت بهبود کیفیت آموزشی در سطح دانشگاهی استفاده کرد.