از برگ و ساقه حاصل از هرس موز، پس از برداشت میوه نمونه برداری به عمل آمد. نمونه های تهیه شده چاپر شد و در چهار گروه: 1-شاهد (بدون مواد افزودنی)، 2-افزودن 15درصد خرمای وازده، 3- افزودن 5 درصد کاه گندم، 4- افزودن 15 درصد خرمای ضایعاتی+5 درصد کاه گندم؛ در2 حالت تازه و سیلو شده در 8 تیمار مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از دو ماه، از نمونه های سیلو شده نمونه برداری شد وph و نیز ترکیبات شیمیایی نمونه ها تعیین گردید. برای اندازه گیری درصد تجزیه پذیری و قابلیت هضم ماده خشک تیمارهای مورد مطالعه به ترتیب از روش فیستوله گذاری با استفاده از کیسه های نایلونی و آزمون تولید گاز بر روی سه رأس گوسفند نر اخته شده ن‍‍‍‍ژاد بلوچی استفاده گردید. نتایج نشان داد که افزودن خرمای وازده سبب کاهش اجزای دیواره سلولی و افزایش میزان کربوهیدرات محلول در آب گردید که در نهایت منتج به بهبود کیفیت تخمیر در نمونه های سیلو شده گردید. تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک در کلیه زمان ها درتیمارحاوی سیلاژ 15درصد خرمای وازده و 5درصد کاه گندم بیشترین مقدار اما در تیمارسیلاژ حاوی 5 درصد کاه گندم به تنهایی کمترین مقداربود (p<0.05). نتایج حاصل از حجم گاز تولید شده (میلی گرم در میلی لیتر) توسط تیمارهای مورد مطالعه در ساعات مختلف انکوباسیون نشان داد که تیمارحاوی سیلاژ 15درصد خرمای وازده و 5درصد کاه گندم بیشترین حجم گاز تولید شده و قابلیت هضم را در تمام ساعات مختلف انکوباسیون داشته است. در مجموع، با توجه به اطلاعات و نتایج به دست آمده از ترکیبات شیمیایی، تجزیه پذیری و قابلیت هضم تیمارهای مورد مطالعه می توان نتیجه گرفت که تیمار های حاوی خرمای وازده که سیلو شده اند ، نسبت به شش تیمار دیگر دارای ارزش غذایی بالاتری بوده که قابل توصیه جهت استفاده در تغذیه دام می باشند.