در صنعت بتن، کاهش عیار سیمان و افزایش دوام دو موضوع اساسی است که ازجمله سرفصلهای مهم بحث «بتن و محیط زیست» یا «بتن و توسعه پایدار و درخور» تلقی می گردد. از سوی دیگر، با ظهور فناوری نانو در سالهای اخیر، تلاش گسترده ای برای استفاده از نانومواد و نیز نانوذرات در بتن انجام شده است تا با استفاده از آنها بتوان درجهت کاهش عیار سیمان در بتن و نیز افزایش دوام آن، گام موثری برداشت. یکی از نانوذرات مهمی که اخیرا استفاده از آن در بتن مورد بررسی و تحقیق قرارگرفته است نانوسیلیس می باشد. در این تحقیق «میزان کاهش عیار سیمان و افزایش دوام» ناشی از بکارگیری نانوسیلیس در بتن مورد بررسی قرار گرفته است. در این تحقیق، «مقاومت فشاری» و «نفوذپذیری در برابر یون کلرید» بتن حاوی نانوسیلیس در کنار بتن هایی با عیارهای مختلف سیمان مورد مطالعه قرارگرفته است و سپس براساس نتایج بدست آمده، مقدار کاهش عوارض زیست محیطی و شاخص های کمی مرتبط، در برخی موارد بصورت پارامتری محاسبه شده است. براساس نتایج این تحقیق، کاهش عوارض زیست محیطی ناشی از کاهش عیار سیمان، در اثر افزایش مقاومت فشاری، درحدود 9/17 درصد است. همچنین میزان کاهش عوارض دراثر افزایش دوام و کاهش نفوذپذیری، بشرط استفاده از نانوسیلیس در بتن، تنها به ازای یکسال بکارگیری، در دوره زمانی 50 ساله، برابر 45/0 درصد در سال خواهد بود. این تحقیق در کنار کارهای تحقیقاتی برخی دیگر از پژوهشگران، بار دیگر نشان می دهد که اولا استفاده از مقادیر بالای سیمان در مخلوطهای بتنی، در بیشتر موارد، نه تنها کمکی به بهبود ویژگیهای بتن نمی نماید بلکه می تواند کاملا در جهت عکس عمل نماید. ثانیا کاهش نفوذپذیری بتن حاوی نانوسیلیس در مقایسه با طرح شاهد، کاملا آشکار است.