چکیده: واژ? سعادت مفهومی مهم است که ارسطو آنرا در قالب نظریه ای در فلسفه اخلاق مطرح نموده و برای وصول به آن راه و روشهائی را ارائه کرده که اصلی ترین مولف? آن شکوفا نمودن و بروز کلیه استعدادهای انسان در سایه عقل وپیروی از حیاتی عقلانی توام با فضیلت است فضیلتی که با رعایت حدوسط واعتدال واجتناب از افراط وتفریط حاصل می آید وعمل ناشی از آن ارزشمند واخلاقی شمرده می شود البته لازم است فضایل با تکرار عمل در نفس به صورت عادت درآیند تا ملکات نفسانی را بوجود آورند چرا که همین ملکات زیر بنای شخصیت انسان سعادتمند از دیدگاه ارسطو را پایه گذاری می کنند لکن با بررسی مترادف سعادت یعنی فلاح در قرآن مشخص می شود که ابتنای رستگاری صرفاً به جنبه عقلانیت انسان و همچنین محدود دانستن حیات او به نشئه دنیا به مثابه تعریف کل به جزء است که نزد هم? اندیشمندان باطل ومردود است وغفلت از تمام استعدادهای بشر و تعریف سعادت بدین گونه حکایت ازعدم شناخت کامل ارسطو دارد لذا با توسل به وحی و علم بی منتهای الهی شناخت کامل انسان وجهان و در نتیجه تعریف صحیح فلاح و رستگاری حاصل می شود معرفتی که هر گاه توام با ایمان و عمل صالح شد قطعاً سعادت جاودانه را به همراه خواهد داشت. کلیدواژه: سعادت، عقل، فضیلت، اعتدال، خدا،ارسطو.