مقصد این پژوهش، نزدیک شدن به حقیقت سینما با رویکرد پدیدارشناسی هرمنوتیک و نشان دادن امکانات این روش در فهم سینما، در مقایسه با روشهای پدیدارشناسی متعارف است. برای این منظور که با مطالعه کتابخانه ای صورت پذیرفت، پس از انتخاب منابع، مطالب به دست آمده به صورت هرمنوتیکی تحلیل و نتیجه گیری شد. پدیدارشناسی هرمنوتیک، در مقایسه با پدیدارشناسی متعارف به دلیل کنار گذاشتن روشهای فهم سوبژکتیو و توجه به عالم مند بودن انسان و فهم امور در سایه-روشنی از حقیقت، امکانات گسترده ای برای فهم در پیش می گذارد. با به دست آوردن پیش فهمی از تاریخ سینما به مثابه رسانه ای تکنولوژیک، مبتنی بر اقبال عمومی و سرگرمی سازی، مقاوم در برابر تمایلات هنری، فلسفی و انتزاعی، می توان گام مهمی برای پدیدارشناسی هرمنوتیکی سینما برداشت. برخلاف پدیدارشناسی های متعارف سینما یا حتی برخی الهامات از فلسفه هیدگر در باب سینما که منجر به توجه به اموری چون ناظر به واقع بودن تجربه سینمایی، عالم داشتن اثر سینمایی، تکنیکی بودن سینما، امتزاج افقهای مخاطب و فیلم ساز در فیلم و... شد، دیدگاه قابل توجهی که بر اساس طریقه پدیدارشناسی هرمنوتیکی به فهم سینما پرداخته شده باشد، یافت نشد. در بررسی نهایی، سینما با عنایت به تعامل وجوه مختلف پدیدار سینما و تعلیق نظریه های فیلم متداول، حقیقت سینما به مثابه عالم مشترک بین فیلم سازان و مخاطبان که از مجلای تکنیک سینمایی منکشف می گردد، معرفی شد. این نظر دارای تبعات مختلفی در نقد فیلم، شناخت سبکهای خاص سینمایی و نیز ماهیت تأثیرپذیری مخاطب از فیلم است.