هدف از انجام این مطالعه، تعیین میزان شیوع، یافته های بالینی و فاکتورهای خطر بیماری دیستمپر در سگ های ارجاعی به بیمارستان دامپزشکی اهواز بود. نمونه ها از 675 سگ مشکوک به بیماری در طول سال های 1384-89 جمع آوری و به روش ایمنوکروماتوگرافی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss به طور توصیفی و تحلیلی بررسی شدند. میزان شیوع بیماری 82/2 درصد بود. 60 درصد موارد ابتلا در سگ های زیر یک سال دیده شد. فرم های تنفسی (6/32 درصد) و گوارشی (5/29 درصد) بیماری فراوانی بیشتری داشتند. تابلوی خونی 6/70 درصد از سگ های بیمار به صورت لکوپنی یا لکوسیتوز بود و در اکثر سگ های مبتلا (1/61 درصد) درجه حرارت نرمال بود. در 80 درصد موارد بیماری، بهبودی دیده شد. 9/57 درصد موارد ابتلا مربوط به فصول سرد بود و ارتباط معنی داری میان بیماری و فصل وجود نداشت (05/0<p). متغیر فصل 9/1 درصد از نوسانات بیماری را توجیه می کرد (05/0<p). بین سن و بیماری ارتباط معنی داری وجود داشت و سن 6/4 درصد از تغییرات بیماری را توجیه می کرد (01/0?p). شانس ابتلا به بیماری دیستمپر با افزایش سن (تا 5 سالگی) کاهش می یافت. موارد بیماری در سگ های نر به صورت غیر معنی داری بیشتر از سگ های ماده بود و جنس سگ 6/0 درصد از تغییرات بیماری را توجیه می نمود و شانس ابتلای سگ های نر 37/1 برابر سگ های ماده بود (05/0<p). واکسیناسیون 4 درصد از تغییرات بیماری را توجیه می کرد (01/0?p) و شانس ابتلای سگ های غیرواکسینه علیه دیستمپر 45/3 برابر واکسینه است. 1/61 درصد موارد بیماری مربوط به سگ های اصیل و مابقی مربوط به سگ های مخلوط بود. ارتباطی میان بیماری و نژاد دیده نشد و تنها 2/3 درصد از تغییرات بیماری توسط نژاد قابل توجیه بود (05/0<p). شانس ابتلای سگ های ناخالص 3/1 برابر سگ های خالص بود. محل زندگی 1/4% از تغییرات بیماری را پوشش می داد که از نظر آماری معنی دار نمی باشد (05/0<p). رگرسیون لاجستیک چند متغیره نشان داد متغیرهای سن، سابقه واکسیناسیون و جنس روی بیماری تاثیر دارند و متغیر نژاد، محل زندگی و فصل روی بیماری تاثیر معنی داری ندارند. با توجه به اینکه سن و جنس سگ، متغیر زمینه-ای محسوب می شوند بایستی به منظور کنترل و پیشگیری از بیماری دیستمپر، واکسیناسیون با جدیت بیشتری انجام گیرد.