چکیده: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه انعطاف پذیری خانواده، سبکهای دلبستگی و خودپنداره می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دوره دبیرستانی شهر سیرجان که در سال تحصیلی 89-1388 مشغول به تحصیل بودند. حجم نمونه که به روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند، 300 نفر بودند( 138پسر و 162 دختر). برای ارزیابی انعطاف پذیری خانواده از پرسشنامه انعطاف پذیری خانواده (سامانی 1381) و سبک های دلبستگی از پرسشنامه کولینز و رید(1990) و خودپنداره از پرسشنامه خودپنداره بک و استیر(1978) استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد بین انعطاف پذیری خانواده و خودپنداره، انعطاف پذیری خانواده و سبک دلبستگی ایمن، سبک دلبستگی ایمن و خودپنداره رابطه مثبت و معناداری از نظر آماری وجود دارد. همچنین بین انعطاف پذیری خانواده و سبک دلبستگی اجتنابی، سبک دلبستگی اجتنابی و خودپنداره رابطه منفی و معناداری از نظر آماری وجود دارد. همچنین نتایج نشان دهنده آن است که بین انعطاف پذیری خانواده و سبک دلبستگی مضطرب- دوسوگرا، سبک دلبستگی مضطرب- دوسوگرا با خودپنداره هیچ گونه رابطه معنا داری از نظر آماری وجود ندارد. از نتایج دیگر این پژوهش آن است که بین دانش آموزان دبیرستانی از لحاظ سبک های دلبستگی از نظر جنسیت تفاوت معنادار وجود دارد اما در متغیر خودپنداره این تفاوت معنادار نیست همچنین متغیر انعطاف پذیری خانواده قادر است میزان خودپنداره در نوجوانان پیش بینی کند. کلید واژه ها: انعطاف پذیری خانواده، سبکهای دلبستگی، خودپنداره، نوجوانی