مهندسی ترافیک راهکاری برای استفاده ی مطلوب تر از منابع شبکه است. گردانند گان شبکه های مخابراتی از مهندسی ترافیک برای رسیدن به اهدافی مانند توزیع متوازن بار، جلوگیری از ازدحام و کاهش میانگین تاخیر استفاده می کنند. تا مدت ها تصور محققان شبکه بر این بود که پروتکل های مسیریابی شبکه های ip، مناسب برای اعمال مهندسی ترافیک نیستند. این تصور به علت مسیریابی مبتنی بر آدرس مقصد در شبکه های ip بود و به همین دلیل مفهوم مهندسی ترافیک با مطرح شدن mpls به عنوان راه کاری برای اعمال سیاست های مهندسی ترافیک در مسیریابی توسعه پیدا کرد. با این حال، مدل سازی مسئله ی مسیریابی مبتنی بر کوتاه ترین فاصله به صورت یک مسئله برنامه نویسی خطی نشان داد که مسیریابی شبکه های ip که مبتنی بر کوتاه ترین فاصله هستند قابلیت اعمال سیاست های مهندسی ترافیک را دارا می باشند. مشکل این روش ها عدم تطبیق آنها با شرایط پروتکل های موجود در شبکه و در نظر نگرفتن شرایط عملی مسئله می باشد. هدف این پایان نامه تحلیل روش های برنامه نویسی خطی و مدل سازی پروتکل های مسیریابی درشبکه های ip با این روش ها و همچنین ارائه ی یک روش عملیاتی برای تطبیق این دسته از مسائل بهینه سازی با شرایط عملی پروتکل ها می باشد. برای رسیدن به این هدف تعاریف جدیدی مانند مجموعه وزن معادل برای یک گراف و روش های مبتنی بر بهینه سازی و الگوریتمی برای رسیدن به آن ارائه شده است. از آنجا که پروتکل مسیریابی ospf به عنوان پروتکل محبوب در مسیریابی داخل دامنه ایی شناخته شده است در این پایان نامه نیزتحلیل ها بر اساس این پروتکل صورت گرفته است. ایجاد هوشمندانه یlsp مهمترین عامل اعمال سیاست های مهندسی ترافیک در شبکه ی mpls می باشد. انجام مهندسی ترافیک در شبکه ی ip و برقرار کردن lsp بر طبق آن تاثیر مستقیم بر روی نحوه ی توزیع ترافیک در شبکه ی mpls دارد. در این پایان-نامه شبکه های ip و mpls هر دو مورد تحلیل و شبیه سازی قرار گرفتند.شبیه سازی های انجام گرفته در این پایان نامه در محیط نرم افزار opnet می باشد.