کاربردشناختی یکی از جنبه های توانایی زبانی است که در ارتباطات کلامی خصوصا در انتقال و دریافت صحیح و خالی از سوءتفاهم عقاید، مفاهیم، و اطلاعات نقشی اساسی بر عهده دارد. از این رو تدریس مهارت های کلامی و آگاهی بخشی در این زمینه درچارچوب چگونگی اجرای نقش های زبانی خصوصا در محیط هایی که زبان اول انگلیسی نمی باشد از اهمیت ویژه ای برخوردار است. با این وجود این جنبه آموزشی در ایران کم تر مورد توجه محققان و مدرسان قرار گرفته است. بر همین اساس، پایان نامه حاضر می کوشد تا تصویری از آگاهی و دریافت مدرسان و فراگیران زبان انگلیسی در ایران از خطاهای کاربردشناختی ارائه کرده و تاثیر بازخوردهای تصحیحی از دو نوع آشکار و نهان رابر سطح آگاهی زبان آموزان ایرانی از این دست خطاها بررسی کند.تعداد 28 مدرس و 60 زبان آموز به عنوان نمونه این تحقیق از جامعه آماری انتخاب شد. شرکت کنندگان پرسشنامه از پیش تائیدشده ای رابرای ارزیابی سطح آگاهی ایشان از خطاهای کاربردشناختی پاسخ داده ونتایج بدست آمده بااستفاده از آزمون تی (t-test) تجزیه و تحلیل شد. همچنین یک آزمایش عملی طراحی شد که با همکاری 3 گروه 20 نفره از زبان آموزان اجرا شد. بطوریکه یک گروه تنها بازخورد مستقیم، یکی غیرمستقیم، ودیگری هیچ بازخوردی دریافت کردند. سطح آگاهی هر3 گروه از خطاهای کاربردشناختی پس از اتمام دوره با قبل از آن توسط آنالیز واریانس (anova) مقایسه شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که سطح آگاهی زبان آموزان ایرانی و حتی بیشتر مدرسان ایرانی از خطاهای کاربردشناختی بالا نبوده و در عین حال بین این دو تفاوت معناداری وجود دارد. از طرف دیگر مدرسان ایرانی بیشتر مایل به استفاده از انواع بازخوردهای مستقیم تر وآشکارتر در مورد این خطاها می باشند. اما به هرحال تفاوت معناداری بین دونوع بازخورد تصحیحی در افزایش آگاهی زبان آموزان از خطاها و نارسایی های کاربردشناختی یافت نشد.