«بینامتنیت» یکی از شاخه های مهم نظریه ی پست مدرن و از شیوه های جدید در نقد آثار ادبی و هنری است. در دهه های اخیر این نظریه و مطالعات مربوط به آن در بین منتقدان آثار ادبی رواج روزافزونی داشته است. بر اساس این نظریه، آثار ادبی و هنری – خواه یک رمان، یک شعر و یا یک تابلوی نقاشی – از اجزایی ترکیب یافته و ساخته شده اند که از پیش موجود بوده اند و این آثار اصالت و یکتایی ندارند. کارآیی این نظریه در این است که وابستگی فرهنگ ها را به هم و تأثیر پذیری ها را از هم آشکار می سازد. فروغ فرخزاد یکی از شاعران نوپرداز معاصرادبیات فارسی است. در اشعار این شاعر علاوه بر نوآوریهای ساختاری و زبانی در ساختار بسیاری از اشعارش می توان نشانه های بینامتنی و تأثیرپذیری را مشاهده کرد. با مطالعه ی اشعار فروغ و دقّت در زبان و فکر مسلط بر این اشعار، می توان ردپای نویسندگان و شاعران بزرگی همچون: صادق هدایت، تی اس الیوت، نیما، شاملو، مولوی، حافظ و خیام را مشاهده کرد. در این پایان نامه با تحلیل اشعار فروغ و مقایسه ی این اشعار با آثار نویسندگان و شاعران نامبرده، این وجوه شباهت و نشانه های بینامتنی را مورد تحلیل و ارزیابی قرار می دهیم.