آموزش زبان همواره در بطنی از برخورد بین چندین و یا حداقل دو فرهنگ قرار گرفته است که در نتیجه معلم و زبان آموز را در موقعیت واسطه ی بینا فرهنگی قرار می دهد. در سالهای اخیر تحولی بنیادین در عرصه مسائل نظری آموزش و یادگیری زبان رخ داده و آن در نظر گرفتن عنصر دیگری تحت عنوان مهارت بینافرهنگی در کنار سایر قابلیت های زبان آموزی است؛ این مهارت به معلم زبان، به عنوان واسطه ی فرهنگی می نگرد و کسی که در این مقام واقع شده می بایست بتواند قابلیت درک بینا فرهنگی خود را توسعه دهد و این بدان معناست که بتواند درک متقابلی از اشخاص و فرهنگ ها ی متفاوت داشته باشد و این مهارت را به زبان آموزان نیز منتقل کند. در این پژوهش، پیش فرض ما در ایجاد روشی بینا فرهنگی در میان معلمان زبان فرانسه در ایران، دریافت هویت ایرانی و تکیه بر آن بوده است؛ از سوی دیگر برای موفقیت دراین فرایند به شناخت اصولی که بر درک معلمان از واقعیت فرهنگی تاثیر گذار است، نیز تاکید شده که می توان به بازنمود های فرهنگی و اجتماعی مانند کهن الگو ها، ذهنیت ها و پیش داوری ها، نسبت به سایر اقوام و فرهنگ ها اشاره کرد که باعث درک نادرست واقعیت فرهنگی و در نتیجه شکست گفتگوی میان فرهنگ های مختلف می شود.همچنین ، علاوه بر ارایه ی مفاهیم نظری ذکر شده سعی بر سنجش میزان توانایی معلمان زبان فرانسه در ایران به عنوان واسطه گر بینا فرهنگی شده است؛ به این ترتیب که در غالب پرسشنامه ای چند بعدی به ارزیابی قابلیت های شخصیتی و اکتسابی ، مانند بازنمود های ذهنی و فرهنگی آنان نسبت به تفاوت های فرهنگی موجود در ایران و تفاوت های بینا فرهنگی ،حساسیت فرهنگی و میزان تعلق نسبت به هویت ایرانی و در آخر به بررسی توانایی های عملی و رفتاری معلمان در مقام واسطه گر فرهنگی در کلاس درس و به عنوان عضوی از اجتماع ، پرداخته شده است. ?