پژوهش حاضر به بررسی رابطه بین انگیزش تحصیلی و خودکارآمدی کامپیوتری دانشجویان دوره های آموزش الکترونیکی و میزان رضایت آنان از برنامه های درسی این دوره ها پرداخته است. روش پژوهش توصیفی، از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانشجویان دانشگاه فردوسی که در نیمسال دوم سال تحصیلی 89 – 88 حداقل یک واحد الکترونیکی می گذرانند، می باشد. نمونه با حجم 240 نفر از جامعه (n=800) انتخاب شده است. برای جمع آوری اطلاعات از سه پرسشنامه انگیزش تحصیلی، خودکارآمدی کامپیوتری و احساس رضایت دانشجویان از برنامه های درسی این دوره ها، استفاده شده است. روایی و پایایی پرسشنامه با استفاده از نظر اساتید و متخصصان و روش آلفای کرونباخ تایید شده و برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمونهای آماری رگرسیون چندگانه، پیرسون، اسپیرمن، t-test، anova و مقایسه میانگین با ارزش ثابت، استفاده شده است. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که نمره انگیزش تحصیلی، خودکارآمدی کامپیوتری و میزان رضایت دانشجویان از برنامه های درسی دوره های آموزش الکترونیکی بیشتر از میانگین است، اما این میزان از نقطه مطلوب کمتر است. بین میزان انگیزش تحصیلی دختران و پسران و نیز بین انگیزش تحصیلی دانشجویان دانشکده های مختلف تفاوت معناداری مشاهده نشد. دانشجویان دانشکده ریاضی نسبت به دانشکده های دیگر از خودکارآمدی کامپیوتری بیشتری برخوردار بودند، همچنین پسران نسبت به دختران دارای خودکارآمدی کامپیوتری بیشتری بودند. رضایت دانشجویان دانشکده های علوم انسانی بیشتر از دانشجویان دانشکده های علوم تجربی و ریاضی بود. رابطه معناداری بین سه متغیر مشاهده نشد. همچنین نتیجه رگرسیون چندگانه نیز نشان داد که نمی توان رضایت از برنامه-های درسی دوره ها را بر حسب میزان انگیزش تحصیلی و خودکارآمدی کامپیوتری آنها پیش بینی کرد. واژه های کلیدی: آموزش الکترونیکی، برنامه درسی، انگیزش تحصیلی، خودکارآمدی کامپیوتری، رضایت از دوره.