این تحقیق از نوع نیمه تجربی بوده که در آن 20زن مبتلا به استئوآرتریت به صورت در دسترس در دامنه ی سنی بین20تا40 سال انتخاب و در این تحقیق شرکت کردند. در این میان افرادی که سابقه ی ضربه به زانو، روماتیسم مفصلی، جراحی زانو و یا آسیب رباط و مینیسک های زانو دارند، در نمونه ی آماری تحقیق قرار نمی گیرند. برنامه ی تمرینی شامل تمرینات ایزومتریک، تمرینات دامنه حرکتی، تمرینات تقویتی برای عضلات چهارسر و تمرینات کششی برای عضلات همسترینگ که تمرینات به مدت 8 هفته، 3 بار در هفته، روزی 2 بار به مدت 35-30 دقیقه بر روی آزمودنی ها اعمال شد. با استفاده از پرسشنامه های سنجش درد زانو و نیز پرسشنامه ی ارزیابی عملکرد زانوی افراد، میزان درد و عملکرد زانوی آزمودنی ها قبل و پس از پایان دوره ی تمرین اندازه گیری شد. همچنین با استفاده از گونیامتر دامنه حرکتی مفصل زانو در دو حالت فلکشن و اکستنشن اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون t وابسته و نرم افزار spss نسخه ی 15در سطح معنی داری (5 ./ . >p) تجزیه تحلیل شد. به منظور رسم جداول و نمودارها نیز از نرم افزار excel استفاده شد. یافته ها: در گروه آزمایش بین میانگین داده های پیش آزمون و پس آزمون میزان شدت درد از 20/2±18/3 به 56/1±94/1 تقلیل یافت(05/0 p<). بهبود دامنه حرکتی مفصل زانو را در دو وضعیت فلکسیون زانو چپ(9/6% )، زانوی راست (7/4%) و اکستنسیون زانوی چپ(5/1%)، زانوی راست (3/1%) را در گروه آزمایش داشتیم (05/0 p<) اما در هر دو حالت در گروه شاهد تغییر معناداری مشاهده نشد. اختلاف معناداری بین میانگین عملکرد مفصل زانو قبل و پس از اعمال برنامه تمرینی مشاهده شد به طوری که عملکرد افراد در فعالیت های روزمره نیز بهبود یافت(05/0 p<). تغییر معنی داری در گروه شاهد مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری: اختلاف معناداری بین میانگین درد، میانگین دامنه حرکتی و میانگین عملکرد مفصل زانو قبل و پس از اعمال برنامه تمرینی مشاهده شد به طوری که مقدار درد بعد از اتمام دوره کاهش درد و دامنه حرکتی و عملکرد افراد بهبود یافت. نتایج نشان داد که یک دوره برنامه منتخب تمرینی سبب کاهش درد، بهبود دامنه حرکتی زانو و عملکرد افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو شده است.