هرگاه پدیده ای در اثر تحول تاریخی خاص خود، دچار دگرگونی گردد، شکل تازه پدید آمده از انسجام، نظم و همبستگی جدیدی که از سازمان کهن بیرون می آید برخوردار می گردد. در دگرگونی های اخیر جامعه، شهر به مثابه تبلور کالبدی این دگرگونی ها از این دگردیسی بازنمانده است. دگرگونی های اخیر شهرها، باعث شکل گیری روابط فضائی- کالبدی تازه ای شده که در تعارض کامل با آنچه شهروند طلب می کند، نماد بارز این تعارض را در شهر کهن می توان دید. به نظر می رسد شهر کهن در زمان و مکان خویش منجمد شده و پس از آن نیز فرسودگی خود را آغاز کرده است. فرسودگی بناها و گستره ها در نابرابری میان خدماتی که بافت عرضه می کند و نیازهای امروزین نمود می یابد، باززنده سازی مستلزم سازگار کردن این نابرابری است. بافت تاریخی تبریز مجموعه ای از محلات قدیم این شهر است که در اطراف بازار تاریخی شهر شکل گرفته است، آثار فرسودگی در جای جای این بافت تاریخی به چشم می خورد. ولی آنچه بیش از همه چشمها را خیره می کند، فرسودگی گسترده محله میارمیار است. محله میارمیار و گذر اصلی آن "پاساژ" چه در سالهای پیش از دهه اول 1300 که با بافت پیرامون خود کلیتی یکپارچه داشت و چه در سالهای بعد که به عنوان یک بلوک شهری مجزا درآمد به علت سکونت جماعت مسیحیان آسوری ، وجود کلسیاهای متعدد ، استقرار 3 کنسولگری از 4 کنسولگری دایر در تبریز و نزدیکی به بازار و ارک حکومتی از موقعیت ممتازی برخوردار بود .اما در پی دگرگونی های ناشی از جنگ جهانی دوم وخروج اتباع خارجی و مهاجرت چشمگیر متجددین اعتبار این بلوک نیز کاهش یافت و ازسالهای میانی دهه 1320 در یک سیر قهقرایی به یکی از کم اعتبارترین بخش های شهر بدل گردید. در چنین شرایطی تلاش برای رسیدن به راهکاری مناسب برای باززنده سازی این بلوک به عنوان بخشی از محله میارمیار و با هدف رفع فرسودگی کالبدی و کارکردی، حل مشکلات رفتاری و اجتماعی موجود و ارتقا کیفیت فضائی آن با اقداماتی چون احیا وتقویت استخوانبندی محله، بازسازی فضاهای عمومی و عناصر از دست رفته آن، بازتولید و بازسازی کارکردی که باعث تداوم حیات این محله خواهند شد امری مهم و ضروری به نظر میرسد.