عیب در مسئولیت مدنی سازندگان، خصوصاً سازندگان هواپیما، مفهومی کاملاً متفاوت از مفهوم آن در حقوق قراردادها می یابد؛ در این شاخه از مسئولیت مدنی، یک محصول زمانی معیوب است که فاقد «ایمنی» ای باشد که قانوناً می توان انتظار داشت. در مورد هواپیما این عیوب به ایرادات فنی، نقص در طراحی، نقص در ساخت هواپیما و قصور در اطلاع رسانی تقسیم می شوند. بر اساس الزامات سازمان ایکائو (ضمیمه 13 کنوانسیون شیکاگو)، کلیه حوادث و سوانح هوایی می بایست بصورت مستقل مورد بررسی و موشکافی دقیق قرار گیرد، با این هدف که علل آفریننده حادثه یا سانحه شناسایی و برای پرهیز از رویدادهای مشابه در آینده اقدام شود. امّا به نظر می رسد برای نیل به این منظور در ایران مبنای مناسب و متیقن حقوقی وجود ندارد. از میان مبانی و سیستم های مختلف مسئولیتی مناسب ترین سیستم برای مسئولیت سازندگان هواپیما، مسئولیت محض است زیرا زمان حمایت از سازندگان به پایان رسیده و اکنون باید قوانین به نحوی اصلاح شوند که هرچه بیشتر نفع مصرف کننده را در بر داشته باشند. در این پایان نامه برخی از نکات فنی و حقوقی در دعاوی سوانح هواپیما، تشریح و لزوم اصلاح نظام مسئولیت مدنی سازندگان هواپیما و قطعات آن در ایران بررسی می شود.