پژوهش حاضر تلاشی است برای ارزیابی تاثیر آموزش مهارت حل مساله بر بهبود مهارتهای اجتماعی دانش آموزان پسر عقب مانده ذهنی خفیف. تحقیق موجود با توجه به کاستی و نقص دانش آموزان عقب مانده ذهنی در مهارتهای اجتماعی، با هدف پاسخگوئی به این سوال که آموزش مهارت حل مساله تا چه حد منجر به بهبود دو مهارت اجتماعی یافتن راه حلهای بدیل و پیش بینی نتایج در کودکان عقب مانده ذهنی خفیف می شود، انجام گرفته است. فرضیه های تحقیق عبارتند از:1- آموزش مهارت های حل مساله منجر به بهبود مهارت توانایی تولید راه حلهای بدیل در دانش آموزان عقب مانده ذهنی خفیف می شود.2- آموزشهای مهارت حل مساله منجر به بهبود مهارت پیش بینی نتایج در دانش آموزان عقب مانده ذهنی خفیف می شود. به این منظور 28 دانش آموز پسر 12 تا 16 ساله عقب مانده خفیف که در پایه های سوم، چهارم و پنجم در مدارس ویژه کودکان استثنایی مشغول به تحصیل بوده بصورت نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شده و به دو گروه مساوی آزمایش و کنترل تقسیم شدند. متغیر مستقل در این پژوهش مهارت حل مساله می باشد که بر روی گروه آزمایش اعمال گردیده و متغیر وابسته، دو مهارت اجتماعی ((توانایی یافتن راه حلهای بدیل و پیش بینی نتایج)) می باشد که تاثیر متغیر مستقل بر روی آنها اندازه گیری می شود. مهارت حل مساهل طی 7 جلسه (برای هر مهارت) به مدت 30 دقیقه در هر جلسه و هفته ای 3 روز به چهار گروه (2 گروه 4 نفره و 2 گروه 3 نفره) آموزش داده شده است. برای تحلیل داده های بدست آمده از روش آمار استنباطی آزمون ‏‎t‎‏ (تی) برای گروههای وابسته، استفاده شده است. نتایج حاصله بیانگر آن است که آموزش این مهارت منجر به بهبود دو مهارت اجتماعی، ((توانایی یافتن راه حلهای بدیل و پیش بینی نتایج)) در گروه آزمایش شده است و تفاوت چشمگیری بین عملکرد گروه آزمایش و گروه کنترل پس از اجرای آموزش مشاهده می شود.