سنگهای ولکانیکی در منطقه مورد مطالعه با دو سن ائوسن و الیگوسن رخنمون دارند: الف) سنگهای مربوط به ائوسن که محدوده بزرگی را در مرکز منطقه شامل می شوند ، بیشتر شامل گدازه های آندزیت بازالتی که تیغک های پلاژیوکلاز به وضوح در آن دیده می شود و ضخامت آن در منطقه به بیش از چند صدمتر می رسد که در بسیاری از دره ها و شکستگی ها آلتراسیون شدیدی را نشان می دهد. آندزیت های مگاپورفیری نیز با کانی های درشت پلاژیوکلاز که بزرگی کانی های آن در برخی موارد به بزرگتر از یک سانتی متر می رسد بخش وسیعی را به خود اختصاص داده است و در مرکزمنطقه مورد مطالعه قرار می گیرد. از سنگ های ولکانیکی فراوان دیگر می توان به تراکی آندزیت ها(لاتیت ها) اشاره کرد که در آن پلاژیوکلازها جهت یافته اند و جهت حرکت گدازه را نشان می دهند. همه این سه توده مرز مشخصی را از همدیگر ندارند و تنها از طریق مشاهدات میکروسکوپی و آنالیز شیمیایی می توان آنها را از هم تشخیص داد. در آخر توفها آخرین گروه سنگی مربوط به ائوسن در منطقه هستند . ب) در ادامه می توان به سنگ های ولکانیکی الیگوسن اشاره کرد که بیشتر شامل ایگنمبریتها با ترکیب ریولیتی، ریوداسیت ها و برشهای ولکانیکی هستند.