انسان موجودی اجتماعی و «رابطه» لازمه ی زیست اجتماعی است. محبوب بودن، داشتن رابطه ای صمیمی و تأثیر گذار با اطرافیان تمایل همه ی انسانها است از این رو بر اساس تجربه، آداب و رسوم و فرهنگ و یا دانش، این جنبه ی زیست اجتماعی خود را تنظیم می کنند. تعالیم دینی به جهت اینکه از وحی سرچشمه می گیرند برای متدینین، معتمدترین و مطمئن ترین دستورات و آموزه های قابل اجرا هستند و برای کسانی که زبان آزمایش و علم را می پسندند نیز به عنوان یک فرضیه و نظریه قابل توجه هستند. اسلام که دین جامعی برای تمام شئون زندگی انسان است، تعالیم خاصی در جهت تنظیم و تحکیم روابط انسانها در جامعه دارد. در اسلام به« شناخت نفس» به عنوان اولین مرحله ی رابطه که همان رابطه انسان با خودش است، بسیار توجه و توصیه شده. اسلام با برادر خواندن مومنین با یکدیگر راه پایه ی اصلی ایجاد الفت و صمیمیت را بنیان گذاشته سپس به منظور اصلاح و استحکام روابط، رابطه میان انسانها را به رابطه آنها با خداوند متعال پیوند زده است. اهمیت این امر به اندازه ای است که می توان گفت محور اصول دیگر و مهارتهای رفتاری و گفتاری در تعالیم اسلام می باشد. در این پایان نامه در پنج فصل به آموزه های علوی در زمینه ی مبانی، اصول، مهارت ها و آسیب های روابط میان فردی با تکیه بر «نهج البلاغه» پرداخته شده است.