هنر موزاییک بخشی از هنر نقاشی دیواری به حساب می آید که از کنار هم قرار دادن قطعات کوچک و رنگین شیشه و سنگ و کاشی و … در لایه ضخیمی از ملات و سیمان به وجود می آید و به عنوان هنری تزیینی از دیرباز در تمدن های مختلف مورد توجه قرار گرفته است. پیشینه این هنر به بین النهرین برمی گردد و پس از رشد و شکوفایی این هنر در یونان و روم، اوج این هنر را در بیزانس شاهد هستیم. بهترین نمونه های موزاییک ایران از دوره ساسانی یه جای مانده است. این هنر در دوران اسلامی نیز ادامه یافت. در این پژوهش با توجه به بررسی های انجام گرفته بر روی آثار موزاییک موجود در سطح شهر تهران، آنچه از مشاهدات اینجانب به دست آمده شامل دو دسته آثار موزاییک شهری می باشد. گروه اول آثار کار شده در فضاهای باز شهری و گروه دوم آثار موجود در فضای بسته شهری می باشند. از بین آثار موجود به بررسی و مقایسه پنج نمونه منتخب موزائیک معاصر در شهر تهران مربوط به فضای داخلی و خارجی شهری می پردازیم. این آثار در بر گیرنده موضوعاتی فرهنگی، طبیعت گرایانه، هنری و انتزاعی است که غالبا با مصالحی مشابه از جمله کاشی لعابی و سرامیک شکسته به طور منظم یا نامنظم و به روش غیر مستقیم کار شده اند. در استفاده از فرم ها، اغلب از خطوط منحنی و سطوح دوار برای ایجاد آرامش بهره برده شده است و رنگ های به کار رفته شده برای جلب نظر و ایجاد شور زندگی بیشتر گرم و شاد هستند. اجرای این آثار در راستای زیباسازی شهر و ایجاد فضاهای متنوع بصری به کار گرفته شده است. همچنین ابزار و مصالح مورد نیاز مرسوم در ایران و سایر کشورها از طراحی و ساخت تا نصب اثر و شیوه های گوناگون چیدمان فطعات برای آشنایی بیشتر به تفصیل شرح داده شد.