هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی درمان گروهی شناختی-رفتاری بر کاهش علائم درآمیختگی فکر- عمل، فرونشانی افکار و احساس گناه دانشجویان دختر دانشگاه شهید چمران بود. ابتدا، با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای 518 دانشجوی دختر مقطع کارشناسی انتخاب شدند و سه مقیاس درآمیختگی فکر-عمل، فرونشانی افکار و احساس گناه را تکمیل نمودند. سپس، 32 آزمودنی که در هر سه مقیاس نمره بالاتر از یک انحراف معیار داشتند، به شکل تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل گماشته شدند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه تحت درمان گروهی شناختی-رفتاری قرار گرفت در حالی که گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکرد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که شرکت کنندگان گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل در هر سه متغیر درآمیختگی فکر-عمل، فرونشانی افکار و احساس گناه نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری را نشان دادند. بر اساس یافته های این پژوهش، درمان شناختی-رفتاری موجب کاهش علائم درآمیختگی فکر-عمل، فرونشانی افکار و احساس گناه در جمعیت غیر بالینی می شود.