پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش عوامل شخصیتی و راهبردهای مقابله ای در تاب آوری بیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد. جامعه آماری این پژوهش را کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع دو، دارای سواد (حداقل خواندن و نوشتن) تشکیل داده اند که طی تابستان و پاییز 1389 به درمانگاه دیابت بیمارستان نمازی شیراز مراجعه کرده اند؛ 30 بیمار مبتلا به دیابت به روش نمونه گیری در دسترس از میان جامعه آماری انتخاب شدند. همچنین 30 نفر عادی جهت مقایسه که از نظر سن،جنس، تحصیلات، وضعیت تاهل و اینکه سابقه بیماری دیگری نداشته باشد، با گروه بیماران دیابتی همتاسازی شدند. در این پژوهش از مقیاس تاب آوری روانشناختی کانر و دیویدسون، فرم کوتاه 60 سوالی نئو و پرسشنامه مقابله با استرس اندلر و پارکر استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات، از روش های تحلیل رگرسیون چندمتغیری و ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل واریانس چند متغیره استفاده شد. یافته ها نشان داد که بین روان رنجورخویی و تاب آوری ارتباط منفی معنادار و بین برون گرایی و تاب-آوری در بیماران دیابتی ارتباط مثبت معنادار وجود دارد ولی بین ابعاد گشودگی، مقبولیت و وظیفه-شناسی با تاب آوری ارتباط معناداری وجود نداشت. همچنین بین راهبرد مقابله ای مساله مدار و تاب-آوری رابطه مثبت معنادار، و بین راهبرد مقابله ای هیجان مدار و تاب آوری در بیماران دیابتی رابطه منفی معنادار وجود دارد. بین راهبرد مقابله ای اجتنابی و تاب آوری رابطه ای مشاهده نشد. همچنین راهبرد مقابله ای هیجان مدار به صورت منفی، و عامل برون گرایی به صورت مثبت، می توانند تغییرات مربوط به تاب آوری را در افراد دیابتی به صورت معنی دار پیش بینی کنند. افراد سالم از تاب آوری بیشتری نسبت به افراد دیابتی برخوردار بودند و افراد سالم بیشتر از سبک مقابله ای مسئله مدار استفاده می کنند. در مقابل افراد دیابتی بیشتر از افراد سالم از سبک مقابله ای هیجان مدار و اجتنابی استفاده می کردند. علاوه بر این از نظر پنج عامل شخصیت تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده شد. بدین معنی که افراد سالم از برون گرایی بیشتر و افراد دیابتی از روان رنجورخویی بیشتری برخوردار بودند