ریسک و مدیریت آن، همواره از دغدغه¬های هر سرمایه¬گذاری، در بازارهای سرمایه و روابط تجاری است. به این دلیل در جهت مدیریت صحیح ریسک، قراردادهای تجاری جدید در حال ظهورند. از مهم¬ترین ابزار مدیریت ریسک، قراردادهای آتی است. این قراردادها یکی از ابزارهای مشتقه است که سهم عمده¬ای از روابط تجاری دنیا را به خود اختصاص داده است. از بدو ورود و حضور در بازار سرمایه ایران، این قراردادها با مخالفت¬های بسیاری مواجه شده است. هر قراردادی که در کشور منعقد می¬شود، باید منطبق با قواعد فقهی باشد. اشکالات عمده¬ای مانند اشتمال بر بیع کالی به کالی، بیع غرری و عدم تحقق تسلیم و تسلم، بر قراردادهای آتی وارد است. این پژوهش می-کوشد با بهره¬گیری از روش توصیفی، تحلیلی و مطالعات میان رشته¬ای(فقهی، حقوقی و اقتصادی) با بررسی ارکان حقوقی قراردادهای آتی و تطبیق آن با موازین فقهی، حضور این قراردادها را در بازار سرمایه ایران توجیه نماید.