چکیده دانش آموزان و کودکان عقب مانده ذهنی که حدود 3-2 درصد افراد هر جامعه ای را تشکیل می دهند، در عناصر مهم تشکیل دهنده رشد ذهنی مانند حافظه و توجه پایین تر از کودکان عادی عمل می کنند. هدف از این تحقیق پرداختن به بررسی تأثیر موسیقی بر افزایش توجه این گروه از کودکان(عقب مانده ذهنی آموزش پذیر) می باشد. این تحقیق یک تحقیق شبه تجربی بوده، که به روش پیش آزمون و پس آزمون بر روی گروه های ثابت آزمودنی انجام گردید. جامعه آماری کلیه کودکان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر(iq=50±70) مرکز معلولین شهید بهشتی مشهد بوده(30 دانش آموز)، که همین تعداد به عنوان حجم نمونه به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفره آزمایشی و شاهد انتخاب شدند. هر دو گروه در طی 30 جلسه هر روز به مدت 45 دقیقه- گروه آزمایش همراه با موسیقی و گروه شاهد بدون موسیقی- فعالیت هایی را آموزش دیدند. برای جمع آوری اطلاعات از یک چک لیست محقق ساخته و خرده آزمون فراخنای توجهklt در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. که پایایی چک لیست با استفاده از آلفای کرونباخ alpha=0/812 تأیید شد. با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون معلوم شد که بین تأثیر موسیقی و کاهش زمان واکنش (03/0p=) و موسیقی و افزایش فراخنای توجه(004/0p=) در گروه آزمایش تفاوت معناداری وجود دارد. ولی در گروه شاهد هیچ گونه تغییری مشاهده نشد. با توجه به یافته های حاصله می توان نتیجه گرفت که موسیقی یکی از روش هایی است که می توان در موقعیت های یادگیری بکار برد تا میزان توجه کودکان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر به فعالیت های خواسته شده افزایش پیدا کند. کلمات کلیدی: موسیقی، موسیقی درمانی، توجه، عقب مانده ذهنی آموزش پذیر