وجود ده ها هزار طرح عمرانی نیمه تمام که از این میان حدود 10 هزار طرح نیمه تمام صنعتی است در کنار رکود و بحران در صنایع موجود که اکثراً زیر ظرفیت خود کار می کنند و تولیدات آنها عموماً قابلیت صادرات و رقابت در بازارهای جهانی را ندارد، از وجود مدیریتی ناکارآمد خبر می دهد. در پی رشد جمعیت و ناکارآمدی مدیریت اقتصادی کشور، چه در زمینه تولید اندیشه و دانش توسعه اقتصادی بومی و چه در مدیریت اجرایی با وجود از دست دادن امکان های عظیم ارزی و ریالی، بیکاری گسترده ای به ویژه در میان جوانان پدید آمده است که افزایش فاصله طبقاتی و افزایش انتظارات را باعث گردیده است. با توجه به این مسائل در این تحقیق سعی شده است بخش های اقتصادی ایران از نظر میزان ارزش افزوده به دست آمده رتبه بندی گردند. هدف از این کار شناسایی بخش های با ارجحیت نسبی است. در این خصوص با استفاده از آمارهای بانک مرکزی ایران در خصوص موجودی سرمایه خالص به قیمت های ثابت سال 1376 ، ابتدا در دوره زمانی 86-1353 با استفاده از تحلیل آماری تاکسونومی عددی به رتبه بندی بخش های اقتصادی کشور پرداخته شده و سپس با استفاده از تحلیل عاملی به بررسی عوامل موثر بر ارزش افزوده بخش پیشرو پرداخته شده است. نتایج نشان می دهد که بخش املاک و مستغلات دارای بیشترین ارزش افزوده و بخش معدن دارای کمترین ارزش افزوده است. همچنین بخش نفت و گاز به دلیل سیاست های حمایتی دولت از این بخش از سایر بخش ها در وضعیت مطلوب تری به سر می برد. در بررسی عوامل موثر بر ارزش افزوده بخش پیشرو املاک و مستغلات مشخص گردید که نیروی کار زیر دیپلم در این بخش بیشترین تأثیر در ایجاد ارزش افزوده این بخش دارد. و رشد ظاهری این بخش نه تنها نتایج مثبت داخلی و خارجی نداشته بلکه موجب بروز اختلال در سایر بخش ها و حتی گاهی تبعات اجتماعی در کشور شده است. کلید واژه ها: ارزش افزوده، تاکسونومی عددی، تحلیل عاملی، بخش های اقتصادی