در این مطالعه 27 خرگوش مورد بررسی قرار گرفتند. خرگوش ها از نوع نیوزلندی (dutch) بوده و از نظر جنسیت به صورت اتفاقی گزینش شدند.خرگوش ها به 3 گروه 9تایی تقسیم بندی شدند. در هر قلاده خرگوش زخمی به ابعاد 1×1cm ایجاد شد و سپس در هر گروه بر روی زخم خرگوش ها یک نوع درمان دارویی به شرح ذیل مورد استفاده قرار گرفت: در گروه اول هیچ گونه دارویی استفاده نشد. این گروه به عنوان گروه شاهد (کنترل) مورد بررسی قرار گرفت. در گروه دوم از داروی سیلورسولفادیازین استفاده شد و در گروه سوم از دو داروی نیتروفورازون به همراه داروی زینک اکساید به طور همزمان استفاده گردید. تمامی داروها به شکل پماد موضعی ،روزانه بر روی زخم ها استعمال گردید. از محل زخم ها در روزها 3-5 و 10 نمونه گیری شد که این نمونه ها تبدیل به لام گردید و پس از بررسی دقیق پاتولوژی بر روی لام ها، این لام ها از نظر التهاب و فیبروپلازی مورد بررسی و مطالعه قرار گرفت. از سطح زخم ها در روز های 5 و 10 کشت باکتری داده شد و پس از بررسی این کشت ها، باکتری هایی که در هر گروه بر روی زخم ها قرار داشتند مشخص گردید. ترمیم در گروههایی که در آنها از دارو استفاده شد نسبت به گروه شاهد ،روندی بهتر و سریعتر طی کرد .در گروهی که در آن از سیلورسولفادیازین استفاده شد ،میزان فیبروپلازی نسبت به گروه نیتروفورازون و زینک اکساید بیشتر بود .اما میزان التهاب در گروه نیتروفورازون و زینک اکساید نسبت به گروه سیلورسولفادیازین ،بالاتر بود. همچنین از نظر رشد باکتری ها ،در گروههایی که در آنها از داروهای آنتی باکتریال استفاده شد ،رشد باکتری ها نسبت به گروه شاهد بسیار کمتر بود.بین گروه سیلورسولفادیازین و نیتروفورازون به همراه زینک اکساید ،تفاوتی از نظر رشد باکتری ها دیده نشد .