پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر بخشی قصه گویی بر سازگاری اجتماعی، حافظه و ادراک در دانش آموزان دختر عقب مانده ذهنی آموزش پذیر انجام شده است. روش پژوهش آزمایشی با دو گروه آزمایش وکنترل و اجرای پیش آزمون و پس آزمون بود. نمونه تحقیق20 کودک عقب مانده ذهنی آموزش پذیر کلاس اول دبستان بود (10 نفر گروه آزمایش و 10 نفر گروه کنترل) که از یک مدرسه استثنایی شهر اصفهان در سال89 به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت 10جلسه تحت تأثیر متغیر مستقل(قصه گویی) قرار گرفت و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. پس از پایان مداخله از هر دو گروه آزمون به عمل آمد تا تأثیر متغیر مستقل مشخص شود. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه رشد اجتماعی واینلند، پرسشنامه ادراک وحافظه عددی وکسلر و پرسشنامه دموگرافیک بود. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که قصه گویی، سازگاری اجتماعی و حافظه کودکان عقب مانده ذهنی را افزایش می دهد (001/0=p). همچنین نتایج نشان داد که قصه گویی، رشد اجتماعی کودکان عقب مانده ذهنی را افزایش می دهد (0001/0=p) و قصه گویی، خودکفایی کودکان عقب مانده ذهنی را افزایش می دهد (002/0=p). همچنین نتایج متغیرهای دموگرافیک نشان داد که سن پدر با نمرات پیش آزمون حافظه همبستگی مثبت معنی دار دارد (03/0=p). سن کودک با نمرات پیش آزمون حافظه همبستگی مثبت معنی دار دارد (01/0=p) و سن کودک با پس آزمون حافظه همبستگی مثبت معنی دار دارد (001/0=p) و شغل مادر (خانه دار) با نمرات پیش آزمون ادراک همبستگی مثبت معنی دار دارد (03/0=p) و سن کودک با نمرات پیش آزمون ادراک همبستگی مثبت معنی دار دارد (007/0=p). این نتایج قابلیت کاربرد قصه و ساختارآن را در امر آموزش کودکان عقب مانده ذهنی و افزایش توانمندی ها و حل مشکلات آنها نشان می دهد.