این پایان نامه با بررسی محاربه و افساد فی الارض و مقایسه آنها به یکدیگر، به موارد وجوه اشتراک و اختلاف محاربه و افساد فی الارض در مذهب شیعه و مذاهب چهارگانه اهل سنت (شافعی ، مالکی ، حنفی ، حنبلی) پرداخته است و به مقایسه جرم محاربه و افساد فی الارض با سایر جرائم علیه امنیت عمومی (بغی و تروریسم ) اشاره گردیده است . و در ضمن این که جرم محاربه و افساد فی الارض در حقوق موضوعه ایران و مقایسه آن با جرائم در حکم مشابه مورد بررسی قرار داده شده است . محاربه: عبارت است از استفاده از سلاح به منظور ترساندن مردم و به قصد افساد در زمین می باشد . افساد : فساد بیرون رفتن چیزی از حد اعتدال است و تفاوتی ندارد که این بیرون رفتن از حد اعتدال کم باشد یا زیاد و البته لازم به توضیح است که افساد فی الارض اعم از محاربه است و منظور از افساد فی الارض، ظلم و تعدی و تجاوز به دیگران است نه مطلق افساد . و از لحاظ منطقی بین آنها رابطه عموم و خصوص مطلق برقرار است ، بدین ترتیب که در هر موردی که محارب صادق باشد بطور قطع و یقین می توان گفت که مفسد فی الارض نیز صادق است . ولی عکس آن صحیح نیست و هر کس که مفسد فی الارض باشد ضرورتاً مصداق محارب بر او صدق نخواهد کرد . بغی : کسی است که بر امامی که اطاعت از او واجب است خروج کند و این خروج اعم است از این که به وسیله سلاح صورت گیرد و یا بدون آن و نیز اعم از آن است که باعث سلب امنیت و آرامش و آسایش عمومی بشود یا نه . تروریسم : مقصود از آن ، یک نظام وحشت بوده و به اقدامات و فعالیتهای یک حکومت یعنی ( حکومت ارعاب ) و سیاستهایی که علیه مخالفینش می خواهد وحشت ایجاد کند اطلاق می گردید . و تروریست کسی بود که به این اقدامات مبادرت می ورزید. و هدف نگارنده این بوده است که با بررسی و تحقیق و کنکاش در مورد جرم محاربه و افساد فی الارض در مذهب شیعه و اهل سنت و مقایسه آن با بغی و تروریسم و تشخیص آنها از یکدیگر که در جوامع داخلی و بین المللی کاری مشکل و بسیار دشوار است دید روشنی در مقابل عالمان علم حقوق قرار داده شود .