علی رغم شواهد معتبری که در ارتباط با اثر بخشی درمان های جدید اختلال اضطراب فراگیر به دست آمده است؛ هنوز سوالات زیادی در رابطه با فهم مکانیسم تغییر این درمان ها(درمان چرا و چگونه انجام می شود، بدون پاسخ است. مطالعه حاضر با هدف پاسخگویی به بخشی از این سوالات، به بررسی اثربخشی، میانجی های درمانی، مکانیسم تغییر، روند ایجاد تغییرات درمانی و موانع احتمالی به کارگیری شیوه درمانی پذیرش و تعهد، و ارائه راه حلهایی به منظور بهینه سازی شیوه های درمانی اختلال اضطراب فراگیر پرداخته است. به منظور دست یابی به نتایج دقیق و جامع، ترکیبی از روشهای کیفی (مطالعه موردی) و کمی (طرح تجربی تک موردی از نوع ab) به کار گرفته شد. نمونه پژوهش شامل پنج نفر (2 مرد و 3 زن) بود که از نظر سن، جنس، سابقه ابتلا به بیماری و همبودی با افسردگی، متفاوت بودند. این افراد با استفاده از روش «نمونه گیری هدفمند»، از بین 36 نفر عضو جامعه (12 مرد و 24 زن)،انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش عبارتند از: scid-i (مصاحبه تشخیصی ساختار یافته) و پرسشنامه بالینی چندمحوری میلون،و پرسشنامه های اختلال اضطراب فراگیر-4، پذیرش، و زندگی مبتنی بر ارزش. پس از پایان دوره درمان، نمرات اضطراب فراگیر و نگرانی هر پنج مورد به طور معناداری کاهش یافت و هیچکدام از آنها ملاکهای تشخیصی این اختلال را دریافت نکردند. جهت بررسی مکانیسم اثر، روند ایجاد تغییرات درمانی در موردهای پژوهش به مورد بررسی قرار گرفت و براساس مطالعات گذشته و زمینه نظری، روند تغییرات دو متغیر? «پذیرش» و «زندگی مبتنی بر ارزش»، را مورد بررسی دقیق قرار دادیم. در نهایت مدل تغییرات درمانی ترسیم شد و نقش متغیرهای «پذیرش» و «زندگی مبتنی برارزش»، در ایجاد تغییرات درمانی مشخص گردید. در ادامه به منظور بهینه سازی درمان اختلال اضطراب فراگیر، راه حل هایی بر اساس یافته های پژوهش ارائه شد و موانع به کارگیری این درمان تشریح شد. همچنین بر اساس یافته های تحقیق، چند پیشنهاد پژوهشی و کابردی ارائه شد.