هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه سبک های دلبستگی و هوش هیجانی با رضامندی زناشویی است. برای این منظور تعداد 450 نفر شامل 226 مرد و 224 زن متأهل با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحلها?، انتخاب شدند. آزمودنی ها پرسشنامه های سبک های دلبستگی سیمپسون (asq)، بهر هیجانی بارـ آن(eq-i)، و رضامندی زناشویی انریچ را تکمیل نمودند. برای تحلیل داده ها از شاخص های توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون چند گانه با روش همزمان، و آزمون t مستقل(برای تحلیل یافته های اضافی) استفاده شد. نتایج حاصل نشان داد که رضامندی زناشویی با سبک دلبستگی ایمن رابطه مثبت معنادار و با سبک های دلبستگی اجتنابی و دوسوگرا رابطه منفی معنادار دارد (001/0p<). بعلاوه، سبک های دلبستگی می توانند رضامندی زناشویی را به صورت معنادار پیش بینی کنند (001/0p<). همچنین، هوش هیجانی و مولفه های آن(درون فردی، بین فردی، سازش پذیری، مدیریت استرس، و خلق عمومی) با مقیاس رضامندی زناشویی همبستگی مثبت معناداری دارند (001/0p<). بعلاوه، هوش هیجانی کلی و مولفه های درون فردی، سازش پذیری و خلق عمومی می توانند رضامندی زناشویی را به صورت معنادار پیش بینی کنند (001/0p<)؛ اما نقش پیش بینی کنندگی مولفه های بین فردی و مدیریت استرس معنادار نبود. تحلیل یافته های اضافی نشان داد که بین سبک دلبستگی ایمن با هوش هیجانی رابطه مثبت معنادار و بین سبک های دلبستگی اجتنابی و دوسوگرا با هوش هیجانی رابطه منفی معناداری به دست آمد. بین هوش هیجانی، سبک های دلبستگی ایمن و دوسوگرا و رضامندی زناشویی مردان و زنان تفاوت معناداری به دست نیامد، اما بین سبک دلبستگی اجتنابی تفاوت معناداری حاصل شد. بدین ترتیب، سبک های دلبستگی و هوش هیجانی به عنوان سازه هایی بنیادین و اثرگذار بر روند بهبود و تقویت روابط زناشویی رضامندانه شناخته می شوند و به نظر می آید بتوان از طریق سبک های دلبستگی و هوش هیجانی در بهسازی روابط بین فردی و زناشویی با هدف کمک به افراد نارضامند اقدامی موثر انجام داد.