موضوع مورد تحقیق، مطالعه تاثیر متقابل فرهنگ عامیانه و شعر معاصر ایران است که با تأکید بر آثار سه تن از شاعران معاصر انجام گرفته است . در آغاز ، لزوم پرداختن به موضوع فرهنگ عامه مورد توجه قرار گرفته و سپس به مصادیق و جلوه های گوناگون آن در ایران پرداخته شده است . بعد از آن ، حضور و نفوذ این فرهنگ در شعر از گذشته تا کنون و تأثیر متقابل میان این دوبر یکدیگر مورد بررسی قرار گرفته است. در ادامه ، بازتاب فرهنگ عامه در شعر معاصر، بویژه در اشعار سه تن از شعرای معاصر، مورد مطالعه قرار گرفته که بدین منظور شیوه ونوع نگاه هر یک از ایشان نسبت به این مسأله بررسی شده و در پایان نتایج حاصل با هم مقایسه گردیده است . مهم ترین نتایج بدست آمده نشان می دهد که: دیدگاه نصرت رحمانی دراین زمینه ، دیدگاهی واقع گراست که عمدتاً به عناصر فرهنگ عامیانه شهری ( بویژه جنوب شهر تهران ) می پردازد .روش او، تنها محدود به استفاده از کلمات کوچه بازاری نیست؛بلکه الگو های جمله بندی و قابلیت های تصویری، عاطفی وموسیقیایی این گون? زبانی را نیز به خدمت شعر در می آورد. بر خلاف او ، نیما، اغلب با عناصر فرهنگ بومی روستایی سر و کار دارد و در شعر او بازتاب زبان، فرهنگ وطبیعت مازندران را می توان مشاهده کرد. رویکرد و نوع نگاه شهریار ، ترکیبی از دو دیدگاه یاد شده است . او در اشعار فارسی خود عمدتاً به عناصر فرهنگ عامه شهری می پردازد و در اشعاری که به زبان ترکی سروده ، به فرهنگ بومی و ادبیات شفاهی مردم روستایی آذربایجان توجه بیشتری نشان داده است.