عمده طرح هایی که به منظور حل معضلات بافت های فرسوده شهری در ایران تهیه شده اند به دلیل عدم توجه کافی به ظرفیت ها و نقاط قوت این بافت ها و ساکنان آن ها به تمام اهداف مورد نظر دست نیافته اند. نگاه صرفا کالبدی این طرح ها در گذشته باعث شد که سازمان اجتماعی موجود نادیده گرفته شده و در مرحله اجرا به دلیل عدم استقبال ساکنین با توفیق چندانی روبرو نشود. توسعه دارایی مبنا اجتماع محلی، رهیافتی کار آمد در حل مسائل پیش گفته محسوب می شود. براساس این رویکرد بافت های فرسوده علاوه بر نیاز ها واجد ظرفیت هایی هستند که زمینه را برای پیشرفت فراهم می کند. با توجه به این که این بافت ها محله های قدیمی شهر ها را تشکیل می دهند، سرمایه اجتماعی موجود در آن ها مهمترین ظرفیت برای توسعه محسوب می شود. هدف از این پژوهش بررسی نقش رویکرد دارایی مبنا در بهسازی محله های دارای بافت فرسوده می باشد. این پژوهش یک «تحقیق نظری، همبستگی و کمی» است. داده های اولیه از طریق مشاهده میدانی و پرسشنامه و جلسه های بحث گروهی حاصل شدند. داده های ثانویه با مطالعه کتابخانه ای و متون موجود و پژوهش های گذشته در مورد محله شهید خوببخت و طرح تفضیلی منطقه 15 شهر تهران به دست آمدند. اعتبار این پژوهش بر اساس اعتبار محتوایی است. در تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss استفاده خواهد شد. برای تحلیل توصیفی داده ها از آماره های میانگین و درصد فراوانی و نمودار ستونی توزیع فراوانی استفاده می شود. روش های آماری برای آزمون فرضیه ها و پایایی ابزار تحقیق، ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیونی چندگانه و آزمون آلفای کرونباخ می باشد. از آن جا که یکی از مهم ترین ظرفیت های هر محله سرمایه اجتماعی آن است لذا در این نوشتار به مطالعه سه شاخص از سرمایه اجتماعی (پیوند های همسایگی، اعتماد اجتماعی، مشارکت اجتماعی) به منظور استفاده از این ظرفیت ها در بهسازی محله خوببخت در منطقه 15 تهران پرداخته شده است. نتایج نشان می دهد که سرمایه اجتماعی در محله خوب بخت در سطح پایینی قرار دارد و علاوه بر آن بر بهسازی محله خوب بخت تاثیر مستقیم دارند. لذا لازم است تا برنامه ریز با توجه به حوزه تصمیم سازی خود در جهت اتخاذ راهکار ها و ارائه پیشنهادات در مواردی که اختیارات لازم را ندارد، در جهت ارتقای سرمایه اجتماعی در محله خوب بخت تلاش کند.