در بخش نخست این تحقیق، نانوساختار حاصل از جذب دوپامین (da) در سطح الکترود طلای اصلاح شده با تک لایه های خودآرای تیول مرکاپتوپروپیونیک اسید(mpa) بررسی گردید. مراحل اصلاح سطح و تشکیل لایه به لایه ی تک لایه ها با پیگیری رفتار الکتروشیمیایی الکترود طلا-مرکاپتوپروپیونیک اسید-دوپامین (au-mpa-da)، به روش های ولتامتری چرخه ای، ولتامتری ضربه تفاضلی و طیف سنجی مقاومت ظاهری الکتروشیمیائی مورد مطالعه قرار گرفت. بررسی های انجام شده با روش ولتامتری ضربه تفاضلی حاکی از آن است که شدت جریان اکسایشی دوپامین روی الکترود اصلاح شده تحت تأثیر ph محلول است. بنابراین، بافر فسفات در ph 0/6 از شرایط بهینه ی محلول برای تثبیت دوپامین تعیین شد. همچنین با روش ولتامتری ضربه تفاضلی، اثر مزاحمت ترکیباتی مانند آسکوربیک اسید، اوره، گلوکز، فروکتوز، گلیسین، اوریک اسید و سیستئین در جریان اکسایشی دوپامین بررسی شد. اغلب این ترکیبات به جز دو ترکیب اوریک اسید و سیستئین، برای اندازه گیری دوپامین در این شرایط مزاحمت نداشتند. سپس از ساختار حاصل جهت اندازه گیری کمّی دوپامین به دو روش ولتامتری چرخه ای و ولتامتری ضربه تفاضلی استفاده شد. در شرایط بهینه ی آزمایشگاهی و دستگاهی، از روی منحنی سنجش محدوده ی خطی غلظتی 0/1 تا 0/800 میکرومولار با ضریب همبستگی 9988/0r= و حد تشخیص58/0 میکرومولار برای اندازه گیری دوپامین در روش ولتامتری چرخه ای بدست آمد. با استفاده از این الکترود و در شرایط مشابه، منحنی سنجش دوپامین به روش ولتامتری ضربه تفاضلی رسم شد که دارای محدوده ی خطی غلظتی 5/0 تا 0/600 میکرومولار با ضریب همبستگی 9986/0r=، حدّ تشخیص 64 نانومولار و انحراف استاندارد نسبی غلظت 21/0% برای سه بار اندازه گیری در غلظت 10 میکرومولار دوپامین بود. کاربرد الکترود حاصل به عنوان یک حسگر جهت اندازه گیری دوپامین به روش افزایش استاندارد در نمونه های حقیقی (نمونه ی داروئی و نمونه پلاسمای خون انسان) به کار گرفته شد. نتایج حاصل، توافق خوبی با مقادیر مرجع داشتند. در بخش دوّم این تحقیق، حسگر ساخته شده برای بررسی رفتار الکتروشیمیایی فنیل بورونیک اسید و بوراکس (سدیم تترابورات) به روش ولتامتری چرخه ای، ولتامتری ضربه تفاضلی و طیف سنجی مقاومت ظاهری الکتروشیمیایی به کار برده شد. نتایج مطالعات انجام شده، ایجاد کمپلکس بین فنیل بورونیک اسید و گروه های کتکول دوپامین را تأیید کردند. نتایج مشابه برای بوراکس به دست آمد. امکان بازیابی سطح در مرحله ی دوم دردست بررسی بود که زمان این تحقیق تمام و ادامه کار به گروه های بعد موکول شد.