مطالعه حاضر با هدف شناسایی مولفه های دینی و نقش این مولفه ها در سلامت عمومی و خودشکوفایی دانشجویان انجام شده است. نمونه استفاده شده در این مطالعه، شامل 369 نفر از دانشجویان دانشگاه سیستان و بلوچستان می باشند که دو گروه مذهبی سنی و شیعه را در بر می گیرد. ابزار مورد استفاده، شامل مقیاس سنجش دینداری در دانشجویان (خدایاری فرد و همکاران)، پرسشنامه سلامت عمومی (ghq-28) (گلدبرگ و هیلر)، و مقیاس سنجش خودشکوفایی (نجاریان و مهرابی زاده)، می باشد. نتایج بیان گر این مطلب بود که مولفه های نگرش دینی (شناخت دینی، گرایش و عواطف دینی، باور دینی و عمل به دین) با نمرات پرسشنامه سلامت عمومی (ghq) و اکثر خرده مقیاس های آن ( بجز مقیاس کارکرد اجتماعی) ارتباط منفی معناداری دارند، و نگرش دینی توانایی پیش بینی (3/8) واریانس سلامت را به صورت معنادار نشان می دهد. در بررسی ارتباط مولفه های نگرش دینی و خودشکوفایی نیز نتایج به دست آمده مبین وجود ارتباط مثبت بین این مولفه ها و خودشکوفایی می باشد، و نگرش دینی توانایی پیش بینی (1/11) واریانس خودشکوفایی را به صورت معنادار نشان می دهد. در بررسی های بیشتر این نکته مشخص شد شناخت دینی به عنوان بهترین پیش بینی کننده برای سلامت (افسردگی و اضطراب)، و عمل به دین بهترین پیش بینی کننده برای خودشکوفایی می باشند. همچنین خودشکوفایی تأثیر بسزایی در تعیین واریانس سلامت که توسط نگرش دینی پیش بینی می شود دارد و این متغیر به عنوان یک متغیر میانجی برای دو متغیر دیگر عمل می کند.