امروزه هر معمار و به تبع آن هر اثر معماری، تنها یک داعیه دارد وآن درک ارتقای کیفیت زندگی انسان است. در این میان خانه مهمترین مکانی است که می تواند فراهم کننده آرامش، آسایش و سکینه برای ساکنین خود باشد. با سیر در تجربیات و خاطرات گذشته مادران و پدران درمی یابیم که بهترین تجربه ی آنها از زیستن، مربوط به زندگی در خانه های تاریخی است. البته شاید نتوان طبق رسم و آیین گذشتگان در آنها زیست ولی با حضور، مشاهده و تجسم زندگی در چنین فضاهایی است که می توان بهترین شناخت از زندگی باکیفیت را بدست آورد. با دقت در مسکن سنتی پی می بریم که معمار توانسته با استفاده از تکنولوژی بومی در تمام نقاط خانه، حال و هوا و کیفیت های متفاوتی را بسته به کاربرد آن فضا بوجود آورد، اما امروزه به علت عدم شناخت ارزشها و همچنین ارتباط نامناسب با گذشته، تداوم و ارتباط معناداری بین آنچه از مفهوم کیفیت در خانه های سنتی وجود داشته با آنچه امروزه در ساخت و سازهای مسکن دیده می شود وجود ندارد. از این رو این رساله بر مبنای این سوال اساسی شکل گرفته است که: "چگونه می توان کیفیت های ماندگار در مسکن سنتی را جهت استفاده در مسکن امروزی بدست آورد؟" با این توضیحات نگارنده سعی دارد با برقرار کردن ارتباط مناسب با گذشته، به چگونگی امکان استفاده از کیفیت خانه های سنتی در مسکن امروزی پی ببرد. در همین راستا، مطالعه ای تطبیقی بین خانه های چهار دوره تاریخی در یزد انجام خواهد شد تا اشتراکات و تفاوت های کیفی خانه ها به دست آید. ابتدا از طریق یک مطالعه نظری، واژه کیفیت مورد جستجو قرار می گیرد و پس از دستیابی به اصول کیفیت دهنده به خانه های سنتی، با تجزیه و تحلیل خانه های چهار دوره مختلف، متغیرها و مشترکات شناسایی شده و با کشف آهنگ تغییرات در کیفیات خانه ها، ضمن معرفی انواع مواجهه با آنها در دوره های تاریخی، به ارائه ی راهبردهای طراحی مسکن متناسب امروز می پردازد. این بررسی نشان می دهد که توجه به تغییرات در معماری سنتی، امکان استفاده و برقراری تطابق با شرایط امروزی را فراهم می نماید و علاوه براینکه، ارتباط مناسبی را با کیفیات معماری گذشته برقرار می نماید، همواره آنرا به عنوان یک مرجع و منبع مهم معماری به رسمیت می شناسد.