چکیده این پژوهش با هدف بررسی رابطه انگیزش پیشرفت و خودتنظیمی با عملکرد تحصیلی دانش آموزان سال اول دبیرستان انجام شد. برای این منظور از ابزار اندازه گیری هرمنس برای انگیزش پیشرفت استفاده شد، هم چنین، برای سنجش خودتنظیمی از پرسش نامه خودتنظیمی بوفارد استفاده شد. برای سنجش عملکرد تحصیلی نیز معدل سال سوم راهنمایی دانش آموزان مورد استفاده قرار گرفت. جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر سال اول دبیرستان منطقه 12 است که در سال تحصیلی 90-89 در مدارس دولتی شهر تهران مشغول به تحصیل هستند. نمونه موردنظر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای صورت گرفت و در نتیجه از بین آن ها 322 نفر انتخاب شد. نتایج به دست آمده براساس همبستگی پیرسون به این شرح به دست آمد: انگیزش پیشرفت با عملکرد تحصیلی رابطه مثبت و معناداری داشت. بین خودتنظیمی با عملکرد تحصیلی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همین طور در پاسخ به سوال پژوهش در خصوص سهم هر یک از متغیرها در پیش بینی عملکرد تحصیلی، از روش آماری رگرسیون استفاده شد و نتایج نشان داد که از بین متغیرهای پیش بین، (انگیزش پیشرفت و خودتنظیمی) تنها خودتنظیمی قادر به پیش بینی عملکرد درس ریاضی دانش آموزان است. واژگان کلیدی: انگیزش پیشرفت، خودتنظیمی، عملکرد تحصیلی، دانش آموزان دختر دبیرستان.