برای تعیین صدق یک شرطی خلاف واقع باید توجه داشت که آیا تالی در جهان های– مقدم معینی صادق است و نیز نباید همه جهان های– مقدم بلکه تنها باید بعضی از آنها را در نظر گرفت. دیوید لوییس در کتاب شرطی های خلاف واقع ضمن معرفی شرطی های خلاف واقع به عنوان شرطی های به طور تغییرپذیر اکید متناظر با اسناد دسترس پذیری بر طبق تشابه مقایسه ای جهان ها برای هر جهان ، مجموعه جهان هایی که لااقل در درجه معین ثابتی مشابه جهان ، هستند را فرض می کند. تحلیل پایانی لوییس در مورد گزاره های شرطی خلاف واقع و شرایط صدق آنها به این صورت است که در صادق است اگر و تنها اگر یک جهان – (دسترس پذیر) نزدیک تر از هرجهان – به باشد اگر جهان های (دسترس پذیر) وجود داشته باشند. مشکل اصلی در مورد تحلیل انتظام علیت که باعث آزمودن و ارائه تحلیل شرطی خلاف واقع توسط لوییس شد، عدم موفقیت تحلیل انتظام در تشخیص علل واقعی از معلول ها، پی پدیدارها و علل بالقوه پیش دستی شده، بدون ایجاد پیچیدگی های بیشتر و انحراف از این ایده بنیادی که علیت، تحقق انتظام هاست بود . دیوید لوییس، تعریف دوم علیت هیوم را به عنوان تعریف خود، نه از خود علیت بلکه از وابستگی علی میان رویداد های واقعی استفاده می کند. تحلیل شرطی خلاف واقعی لوییس یک رویداد را، علت رویداد دیگر می داند اگر و تنها اگر یک زنجیر علی، که از اولی به دومی بینجامد وجود داشته باشد. دیوید لوییس مدت ها مدافع تحلیل شرطی خلاف واقعی علیت بوده است اما ساده ترین تحلیل شرطی خلاف واقعی در موارد علیت زیادتی از کار می افتد. او یک بار دیگر تغییر عقیده می دهد تا به تحلیل صحیح برای تشخیص علت در این موارد و منشأ تفاوت بین آنچه علت است و آنچه علت نیست برسد.