پلی اترسولفون (pes) به دلیل خواص ممتاز و ویژه ی خود به صورت گسترده در صنایع غشایی استفاده می شود. اما عیب بزرگ این پلیمر، آب گریزی آن است که گرفتگی سطحی غشاها را به دنبال دارد. بنابراین ترکیب pes با نانوذرات اکسید فلزی و تشکیل نانوکامپوزیت های پلیمری، روشی مناسب برای حذف این مشکل است. در این مطالعه، pes را از روش پلیمریزاسیون تراکمی و نانوکامپوزیت pes/sio2 را به وسیله ی پلیمریزاسیون درجا، در حمام پارافین و در دمای 0c160 سنتز کردیم. نانوذرات استفاده شده در ساختار نانوکامپوزیت، ذرات سیلیکا بودند که با استفاده از روش سل-ژل و کلسینه شدن در دمای 0c550، آماده شدند. اثر حضور ذرات سیلیکا بر میزان افزایش آب دوستی pes را با استفاده از روش tea-bag و همچنین توانایی جذبی نانوکامپوزیت در حذف یون مس از محلول آبی آن را به کمک تیتراسیون با edta، بررسی کردیم. تایید سنتز pes و میزان خلوص آن با استفاده از طیف های ir، رزونانس مغناطیسی هسته (nmr)، کروماتوگرافی لایه ی نازک (tlc) و تفرق اشعه ی ایکس (edx) بررسی شد. آنالیز xrd، ساختار کریستالی پلیمر و آنالیز گرماسنجی روبشی دیفرانسیلی (dsc)، مقاومت حرارتی آن را نشان داد. وزن مولکولی پلیمر را به روش ویسکومتری تعیین کردیم. با استفاده از معادله شرر و آنالیز xrd، اندازه ی ذرات سیلیکا و به کمک تصاویر fesem، توزیع اندازه ی ذرات تخمین زده شد. برای تعیین ویژگی های ساختاری و حرارتی نانوکامپوزیت، از آنالیزهای xrd، edx، dsc و fesem، استفاده کردیم. نتایج نشان داد که حتی شرکت مقدار کمی از نانوذرات (wt%2) در ساختار pes، خواص حرارتی و آب دوستی آن را به میزان مطلوبی افزایش داد.