یکی از پدیده های مهم اواخر قرن نوزده و اوایل قرن بیست آمریکا پدیده ی مصرف کلان بود که همراه با گسترش شهرها، صنعت، سیستم حمل و نقل، و ارتباطات فرهنگ طبقه ی متوسط را در جامعه گسترش می داد. فرهنگ مصرف گرایی همچون پدیده های اجتماعی دیگر، بازتاب قابل توجهی در ادبیات زمان خود داشت. در این مقاله سعی برآن است تا با توجه به تئوری مصرف گراییِ ژان بادریا، جامعه ی مصرف گرایی که در رمانهای خواهر کری اثر تئودور دریزر و سرای شادی اثر ادیت وُرتن ارائه شده بررسی شود. بادریا بر این عقیده است که در یک جامعه ی مصرف گرا الگوی رفتاری جدیدی مشاهده می شود و آن مصرف رو به افزایش کالاست. در این جامعه انسانها ارزش خود و یکدیگر را براساس انسانیت نمی سنجند و دائماً براساس آهنگ اشیاء زندگی می کنند. در دو رمان تحت بررسی نیز شخصیت ها سرشار از نیاز به کالاهای ارائه شده در جامعه هستند زیرا این کالاها نشانه ی موفقیت، شادی، و سعادت بشمار می آیند. آنها به این کالاها روی می آورند تا خود را نسبت به همنوعان خود متفاوت جلوه داده و از این طریق هویت خود را تعریف کنند. از این جهت است که در این جامعه شخصیت ها روابط صمیمانه با یکدیگر ندارند و روابط آنها یا مبتنی بر اهداف مادی است یا با رابطه ی آنها با اشیاء جایگزین می شود. زنان مسلماً بیشتر در این جامعه آسیب پذیرند چون نه تنها به استفاده ی بیش از پیش کالاها تشویق می شوند، بلکه خود نیز چون کالا توسط مردان مورد توجه قرار می گیرند. رمان خواهر کری بیشتر به زندگی افراد طبقات متوسط و پایین در این جامعه می پردازد، در حالی که رمان سرای شادی زندگی افراد طبقه ی اشرافی را به تصویر می کشد و بنابراین این دو رمان شمایی کلی از هر طبقه ای را به خواننده ارائه می کنند، جامعه ای که در عین جذابیت، آسیب هایی جدی را برای افراد آن جامعه به همراه دارد.