خاقانی، جز دیوان کنونی، دیوانی نیز، به تازی داشته است که این گنج عرشی، هنگام بیماری وی و کوچیدن از ری، در دو فرسخی زنجان، از دست رفته و خاقانی رنجور را در کشتی اندوه، نشانده است. هم از این روست که نگارندگان سرگذشت سرایندگان، یادی از دیوان تازی خاقانی، نمی کنند و تنها، جامی است که تازی سرایی وی را بر نوک خامه ی خود، می راند. آنچه امروز، به دست آمده است، چهل و یک پاره می باشد. هر یک از ویرایندگان دیوان خاقانی، رج هایی چند از آن ها را آورده اند؛ بی آنکه دستی بر رخسارشان کشند. این سروده ها، بهترین نمود را در دیوان خاقانی، ویراسته ی میر جلال الدّین کزّازی، یافته اند از این روی؛ پایه ی تازی سروده های خاقانی، بر آن نهاده شده است؛ تازی سروده هایی که ویرایش و پیام شناسی شده اند؛ آهنگ شان روشن و پیوند شان با دیگر هنر آفریده های خاقانی شناسایی و سرانجام باز گردانی و گره گشایی شده اند.