تفریق جسمانی دورانی برزخی است میان زندگی مشترک و طلاق.توافقی است میان زوجین جهت تصمیم گیری عاقلانه و بدور از هیجانات آنی برای وقوع یا عدم وقوع مهمترین بدیده زندگی زناشویی یعنی طلاق. در این دوران حضانت فرزندان بنا به مصلحت آنها -فرزندان- تعیین گردیده و زوج ملزم به انفاق زوجه و فرزندان می باشد.بای بندی زوجین به زندگی مشترک کماکان ادامه یافته و تنها رابطه ی جنسی جزءحقوق و تکالیف زوجین محسوب نمی گردد.این نهاد تا حدودی مانع طلاق های زود هنگام میگردد. به شرط آنکه به واسطه ی زمان طولانی تفریق-سه یا هفت سال- تبدیل به معضل اجتماعی نگردد. در ایران نهاد عده بعد از طلاق رجعی با تفریق جسمانی در خصوص بقا تعهدات زندگی مشترک و عدم اجبار به تمکین شباهت دارد.