با توجه به نقش مهم مشروعیت در دوام وتوفیق حکومتها وتضاد عقیدتی بین آل بویه ـ که به مذهب شیعه ـ و عباسیان ـ که به مذهب تسنن گرایش داشتند ـ این تحقیق درصدد تبیین نسبت مشروعیت آل بویه برآمده است.تحقیق حول محور تقسیم بندی دورژه از مراحل حکومت پیش رفته است و سعی شده است نسبت مشروعیت در سطوح سه گانه منشأ قدرت ،شکل گیری و مرحله تقسیم بندی و اعمال قدرت بویه ئیان مورد سنجش قرار گرفته واقدامات ایشان در راه کسب مشروعیت در سطوح فوق بیان گردیده وموانع و مشکلا ت نیز مورد اشاره قرار گیرد.مشروعیت ایشان در مرحله منشأ قدرت و شکل گیری با مشکل چندانی مواجه نیست و بیشترین مشکل در مرحله تقسیم و اعمال قدرت که رابطه مستقیمی با کارآمدی دارد به چشم می خورد. نتیجه تحقیق بیانگر این است که میزان مشروعیت آل بویه در هر سه مرحله از دوره تأسیس تا دوران عضدالدوله با رشد و بعد از آن با زوال وتنها در دوره بهاءالدوله این روند با توقف نسبی همراه است وبعد از او آهنگ زوال سرعت می یابد.به علت ناآشنایی این امیران با رسوم کشورداری بیشتر آنها در مبارزه با وضعیت نابهنجار به ارث رسیده از عباسیان از توان کافی برخوردار نیستند ولی با این وجود دوران ایشان نسبت به دوران قبل و بعد از ثبات و بهبود نسبی اوضاع بهره مند است.از دیگر نتایج به دست آمده تأثیر بسیار شگرف تربیت سیاسی در توفیق زمامداران است که اوج آن در عضدالدوله به چشم می خورد.