در این پژوهش تلاش بر این است تا با بهره گیری از آثار منتشر شده و مطالعات صورت گرفته در مورد مدرنیسم و عنصر فردیت در شعر، جایگاه فردیت در آثار نیما، سهراب سپهری و فروغ فرخزاد مورد بررسی قرار گیرد و نسبت حضور این عنصر در آثار هر یک مشخّص گردد. همچنین تلاش می شود میزان تأثرپذیری هر یک از این شاعران از مدرنیسم و بازتاب آن در آثارشان مورد بررسی قرار گیرد. ذکر این نکته ضروری به نظر می رسد که طرح عنصر فردیت در شعر معاصر، گرچه تحولی مهم در زبان، ساختار و نگاه شاعرانه ایجاد کرد، به معنای نفی دستاورد های گران قدر شعر کلاسیک فارسی نیست و در واقع ادامه و تکامل سنت شعر فارسی است. از همین زاویه است که می توانیم بپذیریم آنچه بن بست چند قرن اخیر ادبیات خلاقه را شکست، ظهور فردیت در شعر معاصر بود.