افزایش فعالیت های صنعتی در دو قرن اخیر منجر به رشد فزاینده آزاد سازی ترکیبات شیمیایی سرطانزا ازجمله هیدروکربن های نفتی به محیط زیست شده است، که نتیجه آن وارد شدن تنش به سلامتی انسان و سایر موجودات زنده است. از جمله روش های پالایش خاک های آلوده به ترکیبات نفتی، کشت گیاهان می باشد. این مطالعه به صورت گلخانه ای در چهار سطح آلودگی 0، 1، 3 و 5 درصد وزنی و پنج تیمار گیاهی شامل چمن لولیوم، فستوکا بلند، سودان گراس، لوبیا عربی و کشت مخلوط گیاهان فستوکا بلند و لوبیا عربی انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با هدف ارزیابی تحمل گیاهان به خاک های آلوده به نفت صورت پذیرفت. وجود هیدروکربن های نفتی، متناسب با غلظت آن ها در خاک، موجب کاهش رشد و عملکرد ماده خشک اندام هوایی و ریشه همه گیاهان مورد مطالعه شد. بررسی نتایج نمایانگر اثر معنی دار نوع گیاه، میزان آلودگی نفتی و اثر متقابل آن ها بر عملکرد اندام هوایی و ریشه کلیه گیاهان شد. بهترین عملکرد در تولید زیست توده اندام هوایی را گیاهان سودان گراس و کشت مخلوط تال فسکیو و لوبیا عربی داشتند. در ارتباط با تولید زیست توده ریشه چمن لولیوم از عملکرد خوبی برخوردار بود، لوبیا عربی و کشت مخلوط نیز در این راستا از عملکرد خوبی برخوردار بودند. میزان تنفس میکروبی تیمار های دارای کشت گیاه بیشتر از شاهد فاقد گیاه به دست آمد. سودان گراس و کشت مخلوط بیشترین میزان فعالیت میکروبی را نیز در خاک داشتند. . در ارتباط با حذف آلاینده های نفتی نیز کشت مخلوط گیاهان (تال فسکیو و لوبیا عربی) و سودان گراس بیشترین میزان از هیدروکربن های نفتی را از خاک حذف نمودند. در پایین ترین سطح آلودگی گیاه چمن لولیوم نیز در حذف آلاینده های نفتی از عملکرد بسیار خوبی برخوردار بود. آزمایش نشان داد کشت مخلوط گیاهان و نیز کشت گیاه سودان گراس به منظور گیاه پالایی در آلودگی های نفتی خاک مناسب تر هستند. هر چند با توجه به مزایای کشت مخلوط و محیط طبیعی اهواز به نظر می رسد که بتوان در بلند مدت از این روش نتیجه بهتری را به دست آورد.