هنر فراخوانی ادبای گذشته از جمله مسائل مهمی است که مورد توجه شاعران معاصر عربی قرار گرفته و بازتاب بسیاری در آثارشان داشته است. شاعر معاصر می خواهد از این رهگذر اهداف خود را بیان داشته و تجربه های نوین شعری اش را به تصویر بکشد. آنچه وی را به این امر وا می دارد، جدای از توجه به آثار گذشتگان، علل متفاوت دیگری چون مسائل سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، هنری و ملی است. هنر فراخوانی، در غنای زبان شعری و شکوفایی و پویایی آن و نیز بیان اهداف مورد نظر شاعر به بهترین نحو جلوه گر شده، شاعر با این شیوه از حالت گزارشی و خطابه گری شعرکاسته و با به کارگیری شخصیت های مشهور ادبی گذشته جلوه های تازه ای به آن می افزاید. در این میان نام شخصیت هایی همچون«امروالقیس »، «طرفه بن العبد»، «عنتره»، «شنفری»، «زرقاء یمامه» «خنساء»و . . . که هر کدام به نوبه خود بیانگر نوعی از جلوه های متفاوت شعر قدیم هستند، سهم بیشتری را در مقایسه با دیگران به خود اختصاص می دهد. این تحقیق بر آن است تا ابعاد مختلف این جلوه ها را در اشعار سه شاعر معاصر عربی «محمود درویش» و «سمیح القاسم » و « ممدوح عدوان» مورد بررسی قرار دهد و علت اصلی رویکرد این شاعران را به این شیوه مشخص سازد. همچنین به این مساله بپردازد که چنین شخصیت هایی برای بیان چه تجربه ای در شعر این شاعران حضور دارند. کلمات کلیدی : فراخوانی ، نقاب ، شعر معاصر ، شخصیت های جاهلی