در این تحقیق توان چهار سویه ازسودوموناس فلورسنتها درکاهش صدمات ناشی از کاربرد آب شور در برنج مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور آزمایشی گلدانی به صورت فاکتوریل، براساس طرح پایه کامل تصادفی در چهار تکرار انجام پذیرفت. فاکتور اول شامل پنج سطح شوری آب آبیاری (700، 1400، 2800، 4200، 5600 میکروزیمنس بر سانتی متر از منبع آب دریا) و فاکتور دوم شامل چهار مایه تلقیح (سودوموناس پوتیدا 4، سودوموناس پوتیدا 11، سودوموناس پوتیدا 108، سودوموناس فلورسنت 169) و یک تیمار بدون تلقیح بود. ریشه نشاء برنج رقم طارم پس از تلقیح با سویه های مورد نظر در گلدانها کاشته شدند. آبیاری با تیمارهای مختلف آب شور درطول دوره رشد گیاه در حد اشباع انجام گردید. در مرحله گلدهی، برگ پرچم جهت تعیین میزان عناصر ازت، فسفر، پتاسیم، سدیم، کلسیم، منیزیم، آهن، روی، منگنز و مس نمونه برداری شد. قبل از برداشت، شاخص های رشد گیاه شامل تعداد پنجه، تعداد خوشه بارور و نابارور، تعداد دانه در سنبله، ارتفاع بوته، و در مرحله برداشت عملکرد دانه، وزن هزار دانه و وزن اندام هوایی اندازه گیری و برای تعیین میزان عناصر غذایی در دانه، نمونه به آزمایشگاه منتقل شد. پس از برداشت گیاه، نمونه خاک تهیه، مقادیر ph وec در عصاره گل اشباع اندازه گیری شد. داده های بدست آمده با نرم افزارmstatc مورد تجزیه و تحلیل آماری قرارگرفت. نتایج نشان داد، با افزایش شوری عملکرد دانه، وزن هزار دانه، تعداد پنجه، ارتفاع گیاه و وزن خشک اندام هوایی گیاه کاهش یافت (01/0>p). تلقیح باکتریها با ریشه برنج در تمامی سطوح شوری باعث افزایش معنی دار شاخص های یاد شده گردید. در بین سویه های مورد بررسی، سویه سودوموناس فلورسنت 169 بیشترین تأثیر را بر عملکرد دانه و تعداد پنجه، ارتفاع گیاه، وزن خشک اندام هوائی در شرایط شور و غیر شور داشت. همچنین نتایج نشان داد که تلقیح برنج با باکتری های سودوموناس فلورسنت باعث افزایش جذب نیتروژن، فسفر، پتاسیم، کلسیم، منیزیم، روی، منگنز و مس شد. ولیکن این باکتری ها میزان جذب سدیم را چندان افزایش ندادند. لذا در شرایط شور می توان از کلیه سویه های مورد آزمایش به عنوان باکتریهای محرک رشد و افزایش عملکرد گیاه استفاده نمود.