چکیده: قرارداد نهاد مرسوم ایجاد ارتباط بین افراد و ابزار اصلی توزیع ثروت در یک جامعه است. این هدف در صورتی امکان پذیر است که این نهاد حقوقی عاری از ابهام و نقص باشد. گرچه این غایت مطلوب است اما تحقق آن مطلق نیست، بلکه در اثر عوامل گوناگون یک قرارداد در صحنه اجرا دچار ابهام می گردد که در این صورت باید به ابزار خاص آن تمسّک جست. دو نهاد تفسیر و تکمیل قرارداد در همین راستا ایجاد گردیده اند. تفسیر در جهت رفع ابهام واجمال از قرارداد مبهم است و تکمیل قرارداد برای قرارداد واضح وآشکاری به کار گرفته می شود که گرچه فاقد ابهام است اما بخشی از آن به سکوت برگزار شده است. در این رساله سعی شده است این دو ابزار اساسی رفع ابهام از قراردادها به تفصیل مورد بررسی قرار گیرد. در فصل اول از طرح تحقیق بحث شده است، فصل دوم به مفاهیم وکلیات حوزه رفع ابهام از قراردادها اختصاص یافته است، نهاد تفسیر قرارداد، مکاتب تفسیری، تأثیر اصول لفظی وعملی در تفسیر و اصول حاکم بر تفسیر قراردادها با مطالعه تطبیقی در برخی نظامهای حقوقی دیگر موضوع فصل سوم این رساله است و در فصل چهارم تکمیل قرارداد در حقوق ایران و عناصر آن یعنی قوانین تکمیلی وعرف مورد مطالعه قرار گرفته است.