به طور کلی رویکردهای کنترلی در زنجیره تامین را می توان به سه دسته (1) رویکرد متمرکز (2) رویکرد غیر متمرکز و (3) رویکرد هماهنگ جزئی، تقسیم کرد. هماهنگی در زنجیره تامین، اهداف و اولویت های اعضاء زنجیره تامین را در جهت بهبود عملکرد کلی سیستم، هم راستا می کند. استراتژی های ایجاد هماهنگی در زنجیره تامین را می توان به چهار دسته تقسیم کرد: (1) طراحی قراردادها (2) اشتراک اطلاعات (3) استفاده از تکنولوژی اطلاعات و (4) تصمیم گیری توام که خود شامل دو رویکرد مهم مدیریت موجودی توسط فروشنده (vmi) و بازپرسازی، پیش بینی و برنامه ریزی جمعی (cpfr) است. هدف اصلی این تحقیق، بهره گیری از دو رویکرد مدیریت موجودی توسط فروشنده و طراحی قراردادها برای ایجاد هماهنگی در زنجیره تامینی با ساختار غیر متمرکز است. رویکرد کلی تحقیق جهت پاسخ گویی به سوالاتی که در تحقیق مطرح خواهد شد بر اساس مدل سازی ریاضی و تحلیل های عددی است. در این راستا دو نوع سیستم زنجیره تامین را تحلیل می کنیم. سیستم اول شامل یک فروشنده و چندین خرده فروش و سیستم دوم شامل یک تولید کننده و چندین خرده فروش است. در مورد هر کدام از این سیستم ها فرض می کنیم که استراتژی vmi از قبل در زنجیره تامین پیاده سازی شده است و سپس سعی می کنیم با طراحی قراردادهای مختلف بین اعضاء زنجیره، عملکرد سیستم را بهبود دهیم. زنجیره تامینی که استراتژی vmi در آن پیاده سازی شده است را به عنوان سیستم vmi تعریف کرده و هماهنگی در زنجیره تامین معادل بهبود عملکرد سیستم vmi تعریف شده است.