از جمله مشکلات مهم در تولید انبوه نشاء فلفل, چسبیدگی ÷وسته بذر به برگ های لپه ای می باشد که می تواند منجر به عدم سبز شدن و یا سبز شدن ضعیف گیاهچه های فلفل شود. از این رو به منظور بررسی اثر عمق کاشت و نیز فشردگی خاک بر میزان رها شدگی پوسته بذر از برگ های لپه ای و نیز شاخص های رشدی نشاای رقم های فلفل, آزمایشی در سال 1389 به صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی با 4 تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد اجرا شد.تیمار های آزمایش شامل سطوح مختلف فشردگی خاک (صفر,3,6 و 9 کللوگرم وزنه روی سینی های کاشت)که به ترتیب فشاری معادل صفر, 150/35, 681/34, 1021/7 پاسکالاست, عمق های مختلف کاشت( کاشت سطحی, 1 رو 2 سانتی متر) و رقم های فلفل (التر, کالیفرنیاواندر, ای ام بل, آناهیم و فله ای ایران)بود. نتایج حاصل از اعمال تیمار های فشردگی خاک حاکی از آن بود که با وجود عدم تاثیر سطوح فشردگی خاک بر شاخص تعداد چسبیدگی ÷وسته بذر به برگ های لپه ای و نیز درصد سبز شدن, اعمال تیمار های فشردگی در مقایسه با تیمار شاهد(عدم فشردگی خاک) به طور معنی داذری منجر به افزایش شاخص های ارتفاع, سطح برگ و وزن خشک و نیز کاهش تعداد گیاهچه های غیر نرمال و متوسط زمان سیز شدن رقم های فلفل شد. با افزایش عمق کاشت, میزان رها شدن پوسته های بذر از برگ های لپه ای واریته های فلفل به طور معنی داری رو به افزایش گذاشت. همچنین نتایج آزمایش حاکی از نقش موثر اعمال تیمار پرایمینگ در کاهش معنی دار میزان چسبیدگی پوسته بذر به برگچه های لپه ای و نیز تعداد گیاهچه های غیر نرمال بود. در بین سطوح پرایمینگ, اعمال پرایمینگ بذر های فلفل به مدت 24 ساعت در مقایسه با تیمار شاهد(عدم اعمال پرایمینگ) بیشترین نقش را در افزایش معنی دار ارتفاع, سطح برگ, وزن خشک و درصد سبز شدن و نیز کاهش معنی دار میزان چسبیدگی پوسته بذر به برگچه های لپه ای در گیاهچه داشت.